Η
κυβέρνηση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έκανε το λάθος να επιτρέψει τις δημοσκοπήσεις έως
τις παραμονές των εκλογών. Με όπλο της τα ΜΜΕ προσπάθησε για πολλοστή
φορά να χειραγωγήσει την συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας στην βάση
γελοιοτήτων περί χαρτιών υγείας που θα εξέλειπαν από τις προθήκες των
σούπερ μάρκετ,μέχρι τα άδεια αυτόματα ταμειολογιστικά μηχανήματα των
τραπεζών. Όμως το αποτέλεσμα ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που
προσδοκούσε η κυβέρνηση,καθώς μέρα με την μέρα οι δημοσκοπήσεις έδειχναν
την ακόμα μεγαλύτερη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ..αργά και σταδιακά ο φόβος, η
ανασφάλεια και η ανημποριά που την τελευταία πενταετία σκόπιμα
καλλιεργούσαν, αντικαταστάθηκε από την οργή και το μίσος για το σημείο
που μας έφεραν: με τις χιλιάδες των αυτοκτονημένων, την μαζική εξαθλίωση
από την ανεργία και την πτώση του βιοτικού επιπέδου μας, την μαζική
-μετά από δεκαετίες- μετανάστευση νέων ανθρώπων. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν
αυτό ακριβώς: η εκδίκηση σε όλους όσους μάς κατέστρεψαν την ζωή,
κλέβοντας την ελπίδα μας και τα όνειρα μας.
Την επόμενη των εκλογών έχουμε ένα διαφορετικό πολιτικό τοπίο, ο απερχόμενος πρωθυπουργός δηλώνει ότι έχει χάσει το κόμμα του μόνο 2%, ενώ στην πραγματικότητα το ποσοστό που έχασε είναι πολύ μεγαλύτερο εάν υπολογίσουμε το ποσοστό που πήρε από την αφαίμαξη από το ΠΑΣΟΚ, από το υπό διάλυση ΛΑΟΣ, από την διαρκή προσπάθεια διάλυσης των ΑΝΕΛ (με προσχωρήσεις, εξαγορά βουλευτών κλπ) την φθορά που έχει υποστεί η Χ.Α μετά τις αποκαλύψεις για εγκληματική οργάνωση. Αν υπολογίσουμε τα ποσοστά της κοινωνίας που πείστηκαν από την επικοινωνιακή πολιτική του φόβου που χρησιμοποίησε προεκλογικά όχι μόνο η απερχόμενη κυβέρνηση αλλά και το σύνολο των ΜΜΕ τότε το ποσοστό που έχει χάσει είναι μεγάλο συγκριτικά με το χρόνο παραμονής της στην εξουσία.
Την στροφή της κοινωνίας στο ΣΥΡΙΖΑ την είχαμε διαπιστώσει, εξηγώντας ότι οι εργαζόμενοι αφού δεν έβλεπαν αποτελέσματα από τις συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις που γίνονταν χωρίς σχέδιο ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής με εθιμοτυπικό-εκτονωτικό χαρακτήρα και με συνεχή μείωση των ποσοστών συμμετοχής σε αυτές -σε συνδυασμό με την συνεχή οικονομική δυσπραγία- στράφηκαν μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ ενισχύοντας τον -κι αφήνοντας συγχρόνως στην διάλυση το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ)- σαν την μόνη πολιτική λύση που της είχε απομείνει, προκειμένου να αντιπαρατεθεί σε αυτή την διαρκή νεοφιλελεύθερη και αντιδραστική πολιτική. Έτσι πήραν ένα κόμμα του 4% και μέσα σε πέντε χρόνια το ανέβασαν στο 36,5%, κάνοντας πλειοψηφική δύναμη μια αριστερή κυβέρνηση -έστω με την σύμπραξη του μικρού αστικού κόμματος των ΑΝΕΛ-, κάτι που δημιούργησε μεγάλους τριγμούς στις γραμμές της αστικής τάξης και τους μηχανισμούς της, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
ΤΑΞΙΚΗ ΨΗΦΟΣ
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενισχυθεί σε όλες τις εργατικές συνοικίες παίρνοντας ποσοστά του 40% σε συνοικίες όπως Ν.Ιωνία 41%, Αιγάλεω 43%, Καισαριανή 39%, Περιστέρι 43%, ενώ στις μικροαστικές συνοικίες δεν πήγε και άσχημα (καθότι και οι μικροαστοί χτυπήθηκαν με 350.000 εταιρείες που έκλεισαν), για παράδειγμα στο Γαλάτσι 40%, Ν. Σμύρνη 37%, Μελίσσια 35%. Σίγουρα δεν πήρε καλά ποσοστά στις αστικές περιοχές όπως Κηφισιά 25%, Εκάλη 10%, Πεντέλη 28%, αποδεικνύοντας ξεκάθαρα που βρίσκεται η εκλογική βάση και δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι εξηγείται η πρόθεση των νέων υπουργών να προϊδεάσουν για τα μέτρα που έχουν πρόθεση να πάρουν, δημιουργώντας αγανάκτηση στο ταξικά αντίπαλο στρατόπεδο, ελπίζοντας ότι οι εξαγγελίες θα πάρουν και νομοθετική υπόσταση, κάτι που το περιμένει με θέρμη όλη η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα που τόσο έχουν χτυπηθεί από την οικονομική πολιτική των τελευταίων χρόνων.
Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΘΑ ΠΙΕΣΕΙ
Είναι αλήθεια ότι τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά άρχισαν πιέσεις για μια πιθανή “κωλοτούμπα” δηλαδή την αθέτηση των προεκλογικών δεσμεύσεων, κάτι που έκαναν κατά συρροή οι προηγούμενες κυβερνήσεις που προηγήθηκαν του ΣΥΡΙΖΑ, που άλλα έλεγαν προεκλογικά και άλλα έκαναν μετά τις εκλογές, έτσι περιμένουν και από το πλειοψηφικό κόμμα να ακολουθήσει κάτι ανάλογο. Όμως από τις πρώτες δηλώσεις της κυβέρνησης δεν φαίνεται μία τέτοια λογική μέχρι σήμερα τουλάχιστον, κάτι που έχει θορυβήσει όλα τα επιτελεία εθνικών και ευρωπαϊκών ελίτ. Το βέβαιο είναι ότι ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, έτσι τα προεόρτια μιας επίθεσης άρχισαν να φαίνονται από τις πρώτες ημέρες, με παράδειγμα την πτώση του χρηματιστηρίου την αύξηση των σπρεντς στα ομόλογα και τις απειλές από τους αξιωματούχους της ΕΕ.
Εκεί που πρέπει να ρίξει το βάρος η κυβέρνηση είναι στην πάταξη της φοροδιαφυγής παίρνοντας πρωτοβουλίες για το άνοιγμα της λίστας Λαγκάρντ και ότι άλλες λίστες έχουν πέσει στα χέρια των ελεγκτών, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις από τα οικονομικά κέντρα που θα θιγούν με το άνοιγμα της, απελευθερωμένοι από “πολιτικές δεσμεύσεις” πού είχανε οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έχοντας την πολιτική βούληση και ακουμπώντας στην αμέριστη συμπαράσταση της πλειονότητας της κοινωνίας, να προχωρήσουν επίσης και στο κλείσιμο των πηγών λαθρεμπορίας καυσίμων, αποκαλύπτοντας τους δρόμους διαφυγής τους, χρησιμοποιώντας τα χρήματα της φοροκλοπής για κοινωνικές παροχές και κοινωνικούς σκοπούς για την υλοποίηση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.
Πρέπει να τονίσουμε ότι πρωτοφανής εκλογική και πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς συνολικά στην πρόσφατη αναμέτρηση είναι αναμφισβήτητη και συγκλονιστική. Πρόκειται όμως για μία μεγάλη μάχη, όχι για τον πόλεμο της κοινωνικής αλλαγής που μόλις ξεκίνησε και στον οποίο τώρα το εργατικό κίνημα καλείται να πρωτοστατήσει στηρίζοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αστική τάξη δεν θα καταθέσει τα όπλα. Αντιθέτως θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεση της για να οδηγήσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε αποτυχία. Η αστική τάξη όχι μόνο θα επιτεθεί ολομέτωπα στη κυβέρνηση αλλά επίσης θα προσπαθήσει να διαφθείρει υπουργούς και κρατικούς λειτουργούς και για αυτό ανεξάρτητα από τις καλές προθέσεις των κυβερνητικών στελεχών, πρέπει να υπάρξει κοινωνικός και εργατικός έλεγχος των μέτρων που θα παρθούν για να έχουν την αποδοχή και στήριξη της κοινωνίας.
ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ
Είναι σίγουρο ότι για την εφαρμογή τους δεν αρκεί και μόνο η νομοθετική τους επαναφορά, χρειάζεται τον έλεγχο των συνδικάτων καθώς και κάθε μορφής κοινωνικού και κρατικού ελέγχου, κάτι που είναι αναγκαία και βασική προϋπόθεση για την εφαρμογή όλων των φιλεργατικών νόμων που θα πάρει η κυβέρνηση για την υλοποίηση τους και προκειμένου να καμφθούν οι αντιδράσεις από τα μεγάλα οργανωμένα συγκροτήματα και τις εμπορικές αλυσίδες όπου εκεί βρίσκονται και οι μεγάλες αντιδράσεις. Έτσι ο αντίκτυπος της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η ανάπτυξη του κινήματος στην βάση της κοινωνίας και θα πρέπει με κάθε τρόπο να υποστηριχτεί από την κυβέρνηση του ενάντια στις τρικλοποδιές και επιθέσεις της αστικής τάξης.
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΑΝΕΛ Ή ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ;
Η απόφαση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για συμμετοχή στην κυβέρνηση του μικρού αστικού εθνικιστικού κόμματος των ΑΝΕΛ, προσδίδει μεν εικονικά χαρακτήρα εθνικής ενότητας ή σωτηρίας στην νέα διακυβέρνηση, αποτελεί ωστόσο ένα πρώτο σοβαρό ολίσθημα που μεσοπρόθεσμα είναι ικανό να την παγιδεύσει σε μεγάλα κι επικίνδυνα αδιέξοδα. Είναι προφανές πως η εναλλακτική λύση που υπήρχε, να σχηματίσει δηλαδή αμιγώς αριστερή κυβέρνηση, ήταν κατά πολύ πιο συνεκτική, στέρεη και γι’ αυτό προτιμότερη ιδεολογικά, πολιτικά και ταξικά, καθότι θα προσέδιδε ισχυρότερη δυναμική κι ορμή στην εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ (όχι μόνον το άμεσο της ΔΕΘ) κι αυτό όχι με όρους κοινοβουλευτικούς αλλά κοινωνικού κινήματος. Η έλλειψη αυτοδυναμίας που ήταν το άμεσο πρόβλημα θα μπορούσε να ξεπεραστεί ζητώντας ψήφο ανοχής κι εφόσον δεν της δινόταν προχωρώντας άμεσα σε νέες εκλογές με βέβαιη την αυτοδυναμία.
Το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν επέλεξε τον επιθετικό δρόμο της αριστερής αυτοδυναμίας αλλά προτίμησε το επιλεκτικό και συμβολικό άνοιγμα σε ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις της κεντροδεξιάς (ΑΝΕΛ,πιθανός κεντροδεξιός υποψήφιος πρόεδρος δημοκρατίας) προκειμένου να διεκδικήσει δάφνες κυβέρνησης εθνικής συσπείρωσης και λαϊκού μετώπου έχει βεβαίως την εξήγηση του : (α) επιδιώκει να ενισχύσει την διαπραγματευτική του θέση απέναντι στην Ευρώπη προσδίδοντας υπερταξικά ενωτικά χαρακτηριστικά στην εκπροσώπηση της χώρας πιστεύοντας πως έτσι δημιουργείται περισσότερος ζωτικός χώρος για συναινέσεις, (β) θεωρεί πως έτσι απομονώνει ακόμη περισσότερο την ΝΔ αφαιρώντας της το χαλί κάτω από τα πόδια κι “ουδετεροποιώντας” έναν εχθρικό -καθότι ταξικό- κρατικό μηχανισμό και (γ) με πρόσχημα το ευρύ δημοκρατικό λαϊκό μέτωπο περιθωριοποιεί κι αποδυναμώνει την αριστερή του πτέρυγα στο κόμμα αποτρέποντας τυχόν μελλοντικές ρήξεις από διαφωνίες στο κυβερνητικό σχήμα.
Όμως, η προσπάθεια της ηγεσίας για ενίσχυση των μεταρρυθμιστικών στόχων της με άνοιγμα στον κεντρώο αστικό χώρο στη βάση της πεποίθησης περί ομαλής ειρηνικής κοινοβουλευτικής εξέλιξης της διακυβέρνησης και των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, φαίνεται να υποτιμά την ίδια την ταξική πάλη και την αποστροφή που έχει η αστική τάξη (εθνική και ευρωπαϊκή) για κάθε αριστερό και μη απολύτως ελεγχόμενο πολιτικά κυβερνητικό σχήμα. Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει φυσικό εχθρό την αστική τάξη με τις μεταρρυθμίσεις που επαγγέλλεται. Όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει, σε εποχές κρίσης απλές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που στόχο έχουν την αποκατάσταση βασικών ισορροπιών στην κοινωνία και την οικονομία αποκτούν ανατρεπτικό χαρακτήρα και δεν γίνονται εύκολα αποδεκτές από το κυρίαρχο αστικό καθεστώς, παρά μόνον αν το επιβάλλει ο συσχετισμός των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Από την άποψη αυτή, η συμμετοχή των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση με την εκχώρηση του υπουργείου εθνικής άμυνας, δηλαδή της διαχείρισης του βασικού κορμού προστασίας του αστικού καθεστώτος, δεν μπορεί παρά να προκαλεί απογοήτευση στη λαϊκή βάση του ΣΥΡΙΖΑ εξασθενώντας την ορμή για αλλαγή των συσχετισμών.
ΑΝΑΓΚΑΙΑ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Είναι σίγουρο ότι θα δούμε μία κίνηση της εργατικής τάξης να συσπειρωθεί στις οργανωμένες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ όπως επίσης και να δημιουργήσει νέα συνδικάτα ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα που δεν υπάρχουν. Οι υποστηριχτές της "Σοσιαλιστικής Έκφρασης" θα βοηθήσουμε και θα ενισχύσουμε αυτή την τάση γιατί η εργατική τάξηείναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μπει εμπόδιο στις αντιδράσεις και τις επιθέσεις της αστικής τάξης, ενάντια στα μέτρα που θα παίρνει η κυβέρνηση. Για το λόγο αυτό δεν πρέπει να αδυνατίσει το κόμμα. Τα όργανα του κόμματος πρέπει να έχουν κεντρικό ρόλο στην λήψη αποφάσεων και στην χάραξη κυβερνητικής πολιτικής. Η περιθωριοποίηση του κόμματος θα φθείρει τη σχέση κυβέρνησης και κοινωνίας. Επιπλέον, η συμμετοχή των ΑΝΕΛ, καλλιεργεί αυταπάτες πως η “αντίπερα όχθη” θα φερθεί στο εργατικό κίνημα και τη κυβέρνηση του με το γάντι, ενώ είναι βέβαιο πως εξαρχής θα απεργάζεται την καταστροφή κι ανατροπή της.
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΜΕΤΩΠΩΝ
Προς επικύρωση των παραπάνω οφείλουμε να επικαλεστούμε την ιστορική εμπειρία των λαϊκών μετώπων στην Ευρώπη και την Λατ. Αμερική κυρίως του 20ού αιώνα και την τραγική κατάληξη που είχαν. Τόσο στον μεσοπόλεμο στην Γαλλία και την Ισπανία, όσο και πιο πρόσφατα στην Χιλή (για να αναφερθούμε στα πιο γνωστά παραδείγματα) η προσπάθεια για κοινωνική αλλαγή των αριστερών δυνάμεων που συνέπραξαν με μικροαστικά κόμματα μειοψηφίας ή με την σκιά της αστικής τάξης είχε ως αποτέλεσμα να συντριβούν πολιτικά και κοινωνικά μαζί με τις πασιφιστικές τους πεποιθήσεις και πολιτικές στο σκληρό αμόνι του πολέμου που τους εξαπέλυσε η αστική τάξη -με τον κρατικό μηχανισμό και το φασισμό (παρακράτος)- εκμεταλλευόμενη την αδυναμία τους και την απογοήτευση του κινήματος. Από αυτή την μακρόχρονη τραγική εμπειρία πρέπει εγκαίρως να διδαχθούμε σήμερα, ώστε να αποφύγουμε τα μεγάλα λάθη του παρελθόντος.
Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι αυτές οι εκλογές είναι το πρώτο βήμα για τον μελλοντικό στόχο που πρέπει να έχουμε,που δεν είναι άλλος από τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Κανένα φιλολαϊκό μέτρο δεν θα είναι στέρεο αν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή στην οικονομία, την κοινωνία, το κράτος και την εξουσία, αν δεν στηριχτούμε στην κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των βασικών παραγωγικών μονάδων, αν δεν αλλάξουμε όλο το νομοθετικό πλαίσιο που υποστηρίζει την κυριαρχία των νόμων της αγοράς, αν δεν στηριχθούμε σε μορφές εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και άμεσης δημοκρατίας για να οργανώσουμε την παραγωγή και να αντιμετωπίσουμε το σύνολο των επιθέσεων της αστικής τάξης. Οι εργαζόμενοι πρέπει να στηρίξουν την κυβέρνηση τους. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να στηριχτεί και να στηρίξει τους εργαζόμενους, αλλιώς θα αισθάνεται αδύναμη στις πιέσεις της αστικής τάξης.
Μια νέα εποχή ανοίγει μπροστά μας, ας δώσουμε ότι καλύτερο έχουμε για να αλλάξουμε αυτήν την κοινωνία.
Την επόμενη των εκλογών έχουμε ένα διαφορετικό πολιτικό τοπίο, ο απερχόμενος πρωθυπουργός δηλώνει ότι έχει χάσει το κόμμα του μόνο 2%, ενώ στην πραγματικότητα το ποσοστό που έχασε είναι πολύ μεγαλύτερο εάν υπολογίσουμε το ποσοστό που πήρε από την αφαίμαξη από το ΠΑΣΟΚ, από το υπό διάλυση ΛΑΟΣ, από την διαρκή προσπάθεια διάλυσης των ΑΝΕΛ (με προσχωρήσεις, εξαγορά βουλευτών κλπ) την φθορά που έχει υποστεί η Χ.Α μετά τις αποκαλύψεις για εγκληματική οργάνωση. Αν υπολογίσουμε τα ποσοστά της κοινωνίας που πείστηκαν από την επικοινωνιακή πολιτική του φόβου που χρησιμοποίησε προεκλογικά όχι μόνο η απερχόμενη κυβέρνηση αλλά και το σύνολο των ΜΜΕ τότε το ποσοστό που έχει χάσει είναι μεγάλο συγκριτικά με το χρόνο παραμονής της στην εξουσία.
Την στροφή της κοινωνίας στο ΣΥΡΙΖΑ την είχαμε διαπιστώσει, εξηγώντας ότι οι εργαζόμενοι αφού δεν έβλεπαν αποτελέσματα από τις συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις που γίνονταν χωρίς σχέδιο ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής με εθιμοτυπικό-εκτονωτικό χαρακτήρα και με συνεχή μείωση των ποσοστών συμμετοχής σε αυτές -σε συνδυασμό με την συνεχή οικονομική δυσπραγία- στράφηκαν μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ ενισχύοντας τον -κι αφήνοντας συγχρόνως στην διάλυση το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας (ΠΑΣΟΚ)- σαν την μόνη πολιτική λύση που της είχε απομείνει, προκειμένου να αντιπαρατεθεί σε αυτή την διαρκή νεοφιλελεύθερη και αντιδραστική πολιτική. Έτσι πήραν ένα κόμμα του 4% και μέσα σε πέντε χρόνια το ανέβασαν στο 36,5%, κάνοντας πλειοψηφική δύναμη μια αριστερή κυβέρνηση -έστω με την σύμπραξη του μικρού αστικού κόμματος των ΑΝΕΛ-, κάτι που δημιούργησε μεγάλους τριγμούς στις γραμμές της αστικής τάξης και τους μηχανισμούς της, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
ΤΑΞΙΚΗ ΨΗΦΟΣ
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενισχυθεί σε όλες τις εργατικές συνοικίες παίρνοντας ποσοστά του 40% σε συνοικίες όπως Ν.Ιωνία 41%, Αιγάλεω 43%, Καισαριανή 39%, Περιστέρι 43%, ενώ στις μικροαστικές συνοικίες δεν πήγε και άσχημα (καθότι και οι μικροαστοί χτυπήθηκαν με 350.000 εταιρείες που έκλεισαν), για παράδειγμα στο Γαλάτσι 40%, Ν. Σμύρνη 37%, Μελίσσια 35%. Σίγουρα δεν πήρε καλά ποσοστά στις αστικές περιοχές όπως Κηφισιά 25%, Εκάλη 10%, Πεντέλη 28%, αποδεικνύοντας ξεκάθαρα που βρίσκεται η εκλογική βάση και δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι εξηγείται η πρόθεση των νέων υπουργών να προϊδεάσουν για τα μέτρα που έχουν πρόθεση να πάρουν, δημιουργώντας αγανάκτηση στο ταξικά αντίπαλο στρατόπεδο, ελπίζοντας ότι οι εξαγγελίες θα πάρουν και νομοθετική υπόσταση, κάτι που το περιμένει με θέρμη όλη η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα που τόσο έχουν χτυπηθεί από την οικονομική πολιτική των τελευταίων χρόνων.
Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΘΑ ΠΙΕΣΕΙ
Είναι αλήθεια ότι τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά άρχισαν πιέσεις για μια πιθανή “κωλοτούμπα” δηλαδή την αθέτηση των προεκλογικών δεσμεύσεων, κάτι που έκαναν κατά συρροή οι προηγούμενες κυβερνήσεις που προηγήθηκαν του ΣΥΡΙΖΑ, που άλλα έλεγαν προεκλογικά και άλλα έκαναν μετά τις εκλογές, έτσι περιμένουν και από το πλειοψηφικό κόμμα να ακολουθήσει κάτι ανάλογο. Όμως από τις πρώτες δηλώσεις της κυβέρνησης δεν φαίνεται μία τέτοια λογική μέχρι σήμερα τουλάχιστον, κάτι που έχει θορυβήσει όλα τα επιτελεία εθνικών και ευρωπαϊκών ελίτ. Το βέβαιο είναι ότι ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, έτσι τα προεόρτια μιας επίθεσης άρχισαν να φαίνονται από τις πρώτες ημέρες, με παράδειγμα την πτώση του χρηματιστηρίου την αύξηση των σπρεντς στα ομόλογα και τις απειλές από τους αξιωματούχους της ΕΕ.
Εκεί που πρέπει να ρίξει το βάρος η κυβέρνηση είναι στην πάταξη της φοροδιαφυγής παίρνοντας πρωτοβουλίες για το άνοιγμα της λίστας Λαγκάρντ και ότι άλλες λίστες έχουν πέσει στα χέρια των ελεγκτών, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις από τα οικονομικά κέντρα που θα θιγούν με το άνοιγμα της, απελευθερωμένοι από “πολιτικές δεσμεύσεις” πού είχανε οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έχοντας την πολιτική βούληση και ακουμπώντας στην αμέριστη συμπαράσταση της πλειονότητας της κοινωνίας, να προχωρήσουν επίσης και στο κλείσιμο των πηγών λαθρεμπορίας καυσίμων, αποκαλύπτοντας τους δρόμους διαφυγής τους, χρησιμοποιώντας τα χρήματα της φοροκλοπής για κοινωνικές παροχές και κοινωνικούς σκοπούς για την υλοποίηση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.
Πρέπει να τονίσουμε ότι πρωτοφανής εκλογική και πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς συνολικά στην πρόσφατη αναμέτρηση είναι αναμφισβήτητη και συγκλονιστική. Πρόκειται όμως για μία μεγάλη μάχη, όχι για τον πόλεμο της κοινωνικής αλλαγής που μόλις ξεκίνησε και στον οποίο τώρα το εργατικό κίνημα καλείται να πρωτοστατήσει στηρίζοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αστική τάξη δεν θα καταθέσει τα όπλα. Αντιθέτως θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεση της για να οδηγήσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε αποτυχία. Η αστική τάξη όχι μόνο θα επιτεθεί ολομέτωπα στη κυβέρνηση αλλά επίσης θα προσπαθήσει να διαφθείρει υπουργούς και κρατικούς λειτουργούς και για αυτό ανεξάρτητα από τις καλές προθέσεις των κυβερνητικών στελεχών, πρέπει να υπάρξει κοινωνικός και εργατικός έλεγχος των μέτρων που θα παρθούν για να έχουν την αποδοχή και στήριξη της κοινωνίας.
ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝΕίναι σίγουρο ότι για την εφαρμογή τους δεν αρκεί και μόνο η νομοθετική τους επαναφορά, χρειάζεται τον έλεγχο των συνδικάτων καθώς και κάθε μορφής κοινωνικού και κρατικού ελέγχου, κάτι που είναι αναγκαία και βασική προϋπόθεση για την εφαρμογή όλων των φιλεργατικών νόμων που θα πάρει η κυβέρνηση για την υλοποίηση τους και προκειμένου να καμφθούν οι αντιδράσεις από τα μεγάλα οργανωμένα συγκροτήματα και τις εμπορικές αλυσίδες όπου εκεί βρίσκονται και οι μεγάλες αντιδράσεις. Έτσι ο αντίκτυπος της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η ανάπτυξη του κινήματος στην βάση της κοινωνίας και θα πρέπει με κάθε τρόπο να υποστηριχτεί από την κυβέρνηση του ενάντια στις τρικλοποδιές και επιθέσεις της αστικής τάξης.
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΑΝΕΛ Ή ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ;
Η απόφαση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για συμμετοχή στην κυβέρνηση του μικρού αστικού εθνικιστικού κόμματος των ΑΝΕΛ, προσδίδει μεν εικονικά χαρακτήρα εθνικής ενότητας ή σωτηρίας στην νέα διακυβέρνηση, αποτελεί ωστόσο ένα πρώτο σοβαρό ολίσθημα που μεσοπρόθεσμα είναι ικανό να την παγιδεύσει σε μεγάλα κι επικίνδυνα αδιέξοδα. Είναι προφανές πως η εναλλακτική λύση που υπήρχε, να σχηματίσει δηλαδή αμιγώς αριστερή κυβέρνηση, ήταν κατά πολύ πιο συνεκτική, στέρεη και γι’ αυτό προτιμότερη ιδεολογικά, πολιτικά και ταξικά, καθότι θα προσέδιδε ισχυρότερη δυναμική κι ορμή στην εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ (όχι μόνον το άμεσο της ΔΕΘ) κι αυτό όχι με όρους κοινοβουλευτικούς αλλά κοινωνικού κινήματος. Η έλλειψη αυτοδυναμίας που ήταν το άμεσο πρόβλημα θα μπορούσε να ξεπεραστεί ζητώντας ψήφο ανοχής κι εφόσον δεν της δινόταν προχωρώντας άμεσα σε νέες εκλογές με βέβαιη την αυτοδυναμία.
Το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν επέλεξε τον επιθετικό δρόμο της αριστερής αυτοδυναμίας αλλά προτίμησε το επιλεκτικό και συμβολικό άνοιγμα σε ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις της κεντροδεξιάς (ΑΝΕΛ,πιθανός κεντροδεξιός υποψήφιος πρόεδρος δημοκρατίας) προκειμένου να διεκδικήσει δάφνες κυβέρνησης εθνικής συσπείρωσης και λαϊκού μετώπου έχει βεβαίως την εξήγηση του : (α) επιδιώκει να ενισχύσει την διαπραγματευτική του θέση απέναντι στην Ευρώπη προσδίδοντας υπερταξικά ενωτικά χαρακτηριστικά στην εκπροσώπηση της χώρας πιστεύοντας πως έτσι δημιουργείται περισσότερος ζωτικός χώρος για συναινέσεις, (β) θεωρεί πως έτσι απομονώνει ακόμη περισσότερο την ΝΔ αφαιρώντας της το χαλί κάτω από τα πόδια κι “ουδετεροποιώντας” έναν εχθρικό -καθότι ταξικό- κρατικό μηχανισμό και (γ) με πρόσχημα το ευρύ δημοκρατικό λαϊκό μέτωπο περιθωριοποιεί κι αποδυναμώνει την αριστερή του πτέρυγα στο κόμμα αποτρέποντας τυχόν μελλοντικές ρήξεις από διαφωνίες στο κυβερνητικό σχήμα.
Όμως, η προσπάθεια της ηγεσίας για ενίσχυση των μεταρρυθμιστικών στόχων της με άνοιγμα στον κεντρώο αστικό χώρο στη βάση της πεποίθησης περί ομαλής ειρηνικής κοινοβουλευτικής εξέλιξης της διακυβέρνησης και των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, φαίνεται να υποτιμά την ίδια την ταξική πάλη και την αποστροφή που έχει η αστική τάξη (εθνική και ευρωπαϊκή) για κάθε αριστερό και μη απολύτως ελεγχόμενο πολιτικά κυβερνητικό σχήμα. Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει φυσικό εχθρό την αστική τάξη με τις μεταρρυθμίσεις που επαγγέλλεται. Όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει, σε εποχές κρίσης απλές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που στόχο έχουν την αποκατάσταση βασικών ισορροπιών στην κοινωνία και την οικονομία αποκτούν ανατρεπτικό χαρακτήρα και δεν γίνονται εύκολα αποδεκτές από το κυρίαρχο αστικό καθεστώς, παρά μόνον αν το επιβάλλει ο συσχετισμός των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Από την άποψη αυτή, η συμμετοχή των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση με την εκχώρηση του υπουργείου εθνικής άμυνας, δηλαδή της διαχείρισης του βασικού κορμού προστασίας του αστικού καθεστώτος, δεν μπορεί παρά να προκαλεί απογοήτευση στη λαϊκή βάση του ΣΥΡΙΖΑ εξασθενώντας την ορμή για αλλαγή των συσχετισμών.
ΑΝΑΓΚΑΙΑ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Είναι σίγουρο ότι θα δούμε μία κίνηση της εργατικής τάξης να συσπειρωθεί στις οργανωμένες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ όπως επίσης και να δημιουργήσει νέα συνδικάτα ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα που δεν υπάρχουν. Οι υποστηριχτές της "Σοσιαλιστικής Έκφρασης" θα βοηθήσουμε και θα ενισχύσουμε αυτή την τάση γιατί η εργατική τάξηείναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μπει εμπόδιο στις αντιδράσεις και τις επιθέσεις της αστικής τάξης, ενάντια στα μέτρα που θα παίρνει η κυβέρνηση. Για το λόγο αυτό δεν πρέπει να αδυνατίσει το κόμμα. Τα όργανα του κόμματος πρέπει να έχουν κεντρικό ρόλο στην λήψη αποφάσεων και στην χάραξη κυβερνητικής πολιτικής. Η περιθωριοποίηση του κόμματος θα φθείρει τη σχέση κυβέρνησης και κοινωνίας. Επιπλέον, η συμμετοχή των ΑΝΕΛ, καλλιεργεί αυταπάτες πως η “αντίπερα όχθη” θα φερθεί στο εργατικό κίνημα και τη κυβέρνηση του με το γάντι, ενώ είναι βέβαιο πως εξαρχής θα απεργάζεται την καταστροφή κι ανατροπή της.
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΜΕΤΩΠΩΝ
Προς επικύρωση των παραπάνω οφείλουμε να επικαλεστούμε την ιστορική εμπειρία των λαϊκών μετώπων στην Ευρώπη και την Λατ. Αμερική κυρίως του 20ού αιώνα και την τραγική κατάληξη που είχαν. Τόσο στον μεσοπόλεμο στην Γαλλία και την Ισπανία, όσο και πιο πρόσφατα στην Χιλή (για να αναφερθούμε στα πιο γνωστά παραδείγματα) η προσπάθεια για κοινωνική αλλαγή των αριστερών δυνάμεων που συνέπραξαν με μικροαστικά κόμματα μειοψηφίας ή με την σκιά της αστικής τάξης είχε ως αποτέλεσμα να συντριβούν πολιτικά και κοινωνικά μαζί με τις πασιφιστικές τους πεποιθήσεις και πολιτικές στο σκληρό αμόνι του πολέμου που τους εξαπέλυσε η αστική τάξη -με τον κρατικό μηχανισμό και το φασισμό (παρακράτος)- εκμεταλλευόμενη την αδυναμία τους και την απογοήτευση του κινήματος. Από αυτή την μακρόχρονη τραγική εμπειρία πρέπει εγκαίρως να διδαχθούμε σήμερα, ώστε να αποφύγουμε τα μεγάλα λάθη του παρελθόντος.
Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι αυτές οι εκλογές είναι το πρώτο βήμα για τον μελλοντικό στόχο που πρέπει να έχουμε,που δεν είναι άλλος από τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Κανένα φιλολαϊκό μέτρο δεν θα είναι στέρεο αν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή στην οικονομία, την κοινωνία, το κράτος και την εξουσία, αν δεν στηριχτούμε στην κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των βασικών παραγωγικών μονάδων, αν δεν αλλάξουμε όλο το νομοθετικό πλαίσιο που υποστηρίζει την κυριαρχία των νόμων της αγοράς, αν δεν στηριχθούμε σε μορφές εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και άμεσης δημοκρατίας για να οργανώσουμε την παραγωγή και να αντιμετωπίσουμε το σύνολο των επιθέσεων της αστικής τάξης. Οι εργαζόμενοι πρέπει να στηρίξουν την κυβέρνηση τους. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να στηριχτεί και να στηρίξει τους εργαζόμενους, αλλιώς θα αισθάνεται αδύναμη στις πιέσεις της αστικής τάξης.
Μια νέα εποχή ανοίγει μπροστά μας, ας δώσουμε ότι καλύτερο έχουμε για να αλλάξουμε αυτήν την κοινωνία.