"Οι εργαζόμενοι της επιχείρησης δεν έχουν δημιουργήσει ποτέ απορρυθμιστικά φαινόμενα"

ΤΔΕ Δ.Ε.Ε.Δ - ΔΠΑ

ΕΤΕ/ΔΕΗ - ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΕΛΑΙΔΑΣ

Ραγδαίες και καταλυτικές συνέπειες, προϊόντος του χρόνου, και του κατακλυσμού απαξιωτικών  χαρακτηρισμών μας ωθούν σε μια ατέρμονη προσπάθεια διάψευσης τους.

Η προοπτική που περιγράφεται από τους πρόθυμους φερεφωνικούς μηχανισμούς, σε ανακολουθία με την πραγματική τους υπόσταση, μας παρουσιάζει ως ένα βήμα πριν από το τέλμα.

Ο ενάρετος πολιτικός κύκλος μηχανεύεται και παρουσιάζει δεδομένα στα επικίνδυνα όρια της μετάαλήθειας, προκαλώντας μας συναισθήματα που ούτε εμείς οι ίδιοι θεωρούσαμε ότι μας διακατέχουν.

Πηγές αστάθειας και δείγματα υστέρησης, θεωρούν πως μπορούν να δημιουργούν τετελεσμένα μέσα από συγκεκριμένες τακτικές χωρίς να αξιολογούν τις επιπτώσεις και χωρίς καμία πρόθεση να επωμιστούν τα βάρη των πεπραγμένων τους.

Το σύνολο των πολιτικών προθέσεων και το συνδυαστικό μείγμα αναποτελεσματικότητας και έλλειψης συνοχής, απέχουν κατά πολύ από τα στοιχεία της ποιοτικής αναβάθμισης, της ορθολογικής δομικής διαχείρισης και του χρηστού ήθους που αποτελούν ζητούμενα.

 Δεν μας ταιριάζει και δεν προσβλέπουμε στην αμοιβαιοποίηση του χρέους, δεν διαθέτουμε υφεσιακά γνωρίσματα, αδυναμία πραγμάτωσης σκοπών και στόχων, ούτε υποτίμηση της προεξέχουσας παρουσίας μας και δεν θα επιτρέψουμε να περιορισθεί τεχνητά.

Η ανάπτυξη μας μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί μόνο μέσα από την δημόσια-κρατική κινητικότητα η οποία θα προσδιορίζει την ροή της και θα τέμνεται με τους συμφωνημένους κανόνες που ρυθμίζουν τις δράσεις μας, όλα τα προηγούμενα χρόνια, και στο μέτρο που μας αναλογεί ως εργαζόμενοι είναι απόλυτα επιτυχημένες.

Το αυθαίρετα παραγμένο αποτέλεσμα της υποτιθέμενης καταχρηστικής πρακτικής των εργαζομένων δεν αποτελεί το δομικό πρόβλημα της επιχείρησης, αλλά η ιστορικά ιδιότροπη άποψη ότι είμαστε η μείζων πηγή της οικονομικής αστάθειας και παραγωγής χρέους.      
Η πλεονάζουσα  αύξηση του παραγόμενου αποτελέσματος των προσπαθειών μας, κρατά την επιχείρηση ακμάζουσα και όχι η εμμονική πολιτική βούληση της ‘αποεπένδυσης’ και της απαξίωσης. 

Οι εργαζόμενοι της επιχείρησης δεν έχουν δημιουργήσει ποτέ απορρυθμιστικά φαινόμενα όταν το κράτος δρα με γνώμονα το κοινό συμφέρον, ενώ σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υστερεί έναντι του ιδιωτικού συμφέροντος, δημιουργώντας παράλληλα περιοδικές κυκλικές κρίσεις των οποίων το αποτέλεσμα είναι γνωστό και ευανάγνωστο.

Η επιχείρηση με τους εργαζομένους της, το έργο που επιτελείται και η παροχή που προσφέρεται είναι άμεσα συνυφασμένα και προσβλέπουν στην συνέχιση της άρρηκτης και στενά συνδεδεμένης μας σχέσης με την κοινωνία και πρέπει να αποτελεί τον σταθερά προσδοκώμενο παράγοντα ανάπτυξης και σε καμία περίπτωση η πολιτική πρόνοια δεν πρέπει να το παρουσιάζει ως τομή.

Σημαντική επένδυση για τη ίδια την επιχείρηση και των θυγατρικών της δεν αποτελεί η παρέμβαση που θα αλλοιώνει το βασικό της χαρακτηριστικό, ως δημόσια, αλλά η  απρόσκοπτη συνέχεια της σε μια εθνική, δημοκρατικά οικονομική ανάπτυξη με την οποία θα προβάλλεται και η κοινωνική εξωτερίκευση με γνώμονα τα παραγόμενα οφέλη να μην χάνουν την ισχύ τους αλλά και η δυναμική που θα ακολουθεί από αυτά.

Θα είμαστε εμείς οι ίδιοι οι παράγοντες της ανοδικής οικονομικής πορείας με την εγκυρότητα της δύναμης των πολλών και όχι συνδαιτύμονες των υποτιθέμενων σωτήρων.

  

Δεν εργαζόμαστε για άλλα πρόσωπα και για άλλους στρατηγικούς επενδυτές, θα ήταν άλλωστε μια ψευδής επίφαση καθώς αυτά αποτελούν χαρακτηριστικά που αποδίδονται στην κοινωνία που αποτελεί τον μοναδικό μας εργοδότη και παράλληλα τον μεγαλύτερο σκοπό της ύπαρξης μας.

                                

 Σταυρικό πρόβλημα στην σχέση κράτους-επιχείρησης, η έλλειψη εναλλακτικής διεξόδου, οι οικονομικές ισορροπίες τύπου εκκρεμές, ο νήπυστος  κοινωνικός ιστός, και η απρόσκοπτη και αποχαλινωμένη ‘ιδιωτική πρωτοβουλία’ που βλέπει ασφυκτικό τον δημόσιο τομέα και ορέγεται καταδυνάστευση των εργατικών δικαιωμάτων, ευκαιριακών ή μ

μόνιμων περικοπών και μας καλοβλέπει ως άλλο ένα λάφυρο.

Κατά αυτόν τον τρόπο είναι αντιφατικό το θεώρημα της ανάτασης των κοινωνικών τάξεων κι ενώ προωθείται μέσα από συγκεκριμένη πολιτική σταθερά η δυναμική του ενός, τοποθέτηση και  θεμελίωση τέτοιων καταβολών που αποτελεί βασική δομή για τη αλλοίωση του κοινωνικού γίγνεσθαι και γίνεται πρόδηλη μέσα από εκφάνσεις ταραχών που τεχνηέντως καλλιεργούνται.

Το θεωρητικό και υποτιθέμενό πρόβλημα χρέους που αποδίδεται στην επιχείρηση περνά μέσα από διάφορες ‘’στρεβλώσεις’’ και παραμέτρους αποσταθεροποίησης, δεν καρπώνονται ούτε το ελάχιστο από το παραγωγικό δυναμικό, προάγει αντιπαραγωγικές αξίες χρήσης και υπερσυσσώρευση αντικρατικών απόψεων.Ενώ η εμβέλεια της κανονιστικής λειτουργίας του δημοσίου μπορεί να εναρμονιστεί με σύγχρονες πρακτικές, προκαλεί κοινωνική αποστροφή και την άνευ όρων παράδοση και υπαγωγή στην λογική της ιδιωτικής-κεφαλαιακής επικράτησης έναντι όλων.

Εν κατακλείδι θα πρέπει να αποσαφηνιστεί και να γίνει ευδιάκριτο από όλους πως δεν θα έχουμε σε καμία περίπτωση παράλληλη ή εφαπτόμενη πορεία ή σύγκλιση καθώς η γραμμή που εσείς καθορίζετε είναι τεθλασμένη και άκρως διαχωριστική, ενώ η δική μας είναι ευθεία και σταθερά προσηλωμένη στην κοινωνία και κινείται δια μέσου αυτής.

                             

Ο Πρόεδρος                                    Ο Γραμματέας

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΦΛΩΡΙΟΣ                  ΜΟΚΚΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ