"Το Πολυτεχνείο δεν πάλεψε για να πετύχει ένα χτύπημα απέναντι στην χούντα,αλλά για να τσακίσει τις αιτίες και τις ιδέες που γεννούν χούντες"

Γράφει ο Φλώριος Ελευθερίου 
(Πρόεδρος ΤΔΕ-ΕΤΕ/Δ.Ε.Ε.Δ-Δ.Π.Α ΕΛΑΙΔΟΣ)
Μια από τις μελανότερες περιόδους της σύγχρονης πολιτικής και κοινωνικής ζωής της Ελλάδας,που δυστυχώς είχε εθνικές και υπερεθνικές προεκτάσεις,δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός αλλά απόρροια ζυμώσεων μεταξύ Δύσης και Ανατολής.

Η μετεμφυλιακή Ελλάδα μετά τον εθνοκτόνο σπαραγμό του 1945-49 μαστιζόταν από την κομμουνιστική φοβία και σύσσωμος ο Τύπος της εποχής,οι μυστικές υπηρεσίες, ο Στρατός και η Αστυνομία ήταν οργανωμένη προς καταστολή και αντιμετώπιση τυχόν "δημοκρατικής εξεγέρσεως".

Η δικτατορική επταετία ήρθε ως φυσικό επακόλουθο της ακυβερνησίας που είχε προκύψει από τον Ιούλιο του 1965(παραίτηση Γ. Παπανδρέου,Αποστασία,η οικονομική διαφωνία της Ελληνικής Πολιτείας με τον ιδιοκτήτη της ESSO, νυν ΕΚΟ, Τομ Παππας)με τελικό αποτέλεσμα την ενεργοποίηση αντιδημοκρατικών στρατιωτικών, κυρίως μέλη του Ι.Δ.Ε.Α.

Ο Ι.Δ.Ε.Α.(Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών) ήταν μια παράνομη στρατιωτική οργάνωση που δρούσε ήδη ο Γ. Παπαδόπουλος.Ο Τομ Παππας,όντας συνδεδεμένος στενά με την CIA(το είχε παραδεχθεί αργότερα σε συνέντευξη του), φοβούμενος τις συνδικαλιστικές μεταρρυθμίσεις του Γ. Παπανδρέου υπονόμευσε την Κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου.

Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967 ενεργοποιείται το σχέδιο Προμηθεας(κινητοποίηση του Στρατού σε περίπτωση εισβολής Σοβιετικών στρατευμάτων σε ελληνικό έδαφος) με απόλυτη επιτυχία.Αρχικά 100 τεθωρακισμένα στην Αττική καταλαμβάνουν το Υπουργείο Εθνικής Αμυνης,και εν συνεχεία όλες οι Τάξεις του Ελληνικού Στρατού και οι Συνταγματάρχες Γ. Παπαδόπουλος, Νικόλαος Μακαρέζου και ο Ταξίαρχος Στυλιανής Παττακός καταλαμβάνουν πραξικοπηματικά την εξουσία με αποτέλεσμα την διεθνή απομόνωση (πλην ΗΠΑ),την οικονομική κακοδιαχείριση,το κλίμα τρομοκρατίας,την λογοκρισία,τις μαζικές εκδιώξεις αντιφρονούντων,τα βασανιστήρια,τις εξορίες.

Καθ'ολη την διάρκεια της επταετίας υπήρχαν ζυμώσεις,δράσεις,κινήσεις,δράσεις για την πτώση της χούντας,όπως η απόπειρα δολοφονίας του Γ. Παπαδόπουλου από τον Α.Παναγουλη, η μετέπειτα απόδραση του από τις φυλακές στο Μπογιάτι,το Βέλος,ο ΑΣΠΙΔΑ,το  Κίνημα του Ναυτικού.

 

Στις 14 Νοεμβρίου 1973 ξεκινάει η κατάληψη του Πολυτεχνείου από τους φοιτητές.Το ίδιο βράδυ μέλη του Κόμματος της 4ης Αυγούστου του Κώστα Πλεύρη μαζί με ασφαλίτες και παρακρατικούς αποφάσισαν να οργανώσουν εισβολή στο Πολυτεχνείο,αλλά ελλείψει σχεδιασμού περιορίστηκαν στην παρεμπόδιση της τροφοδοσίας των φοιτητών από εξωτερικές ομάδες περιφρούρησης.Στηνονται οδοφράγματα μεταξύ εξεγερμένων και αστυνομίας.Την νύχτα της 16ης Νοεμβρίου,η νεολαία του Κόμματος της 4ης Αυγούστου πυροβολούν μαζί με παρακρατικούς,τους διαδηλωτές απο την ταράτσα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξεως.Μεταξυ των νεολαίων ο σημερινός αρχγηγος της Χ.Α Νίκος Μιχαλολιάκος.

 

Στις 3 πμ της 17ης Νοεμβρίου και ενώ είχε συμφωνηθεί  η ασφαλής αποχώρηση των φοιτητών,ένα από τα τρία άρματα που είχαν παραταχθεί έξω από το Πολυτεχνείο παίρνει εντολή και γκρεμίζει την πύλη.Κατ την είσοδο του άρματος συνθλίβονται 2-3 φοιτητές που βρίσκονται πίσω από την πύλη γεγονός "λίαν πιθανό" σύμφωνα με το πόρισμα του Εισαγγελέα Τσεβά.Επισης τραυματίζεται σοβαρά με συντριπτικά κατάγματα στα πόδια η φοιτήτρια Πέπης Ρηγοπούλου.

 

Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στην συνέχεια απαγγέλλουν τον Εθνικό Ύμνο.Οι εκφωνητές παρέμειναν στο πόστο τους και συνέχισαν να εκπέμπουν για 40 λεπτά μετά την έξοδο των υπολοίπων φοιτητών όποτε και συλλαμβάνονται.Πολλοι φοιτητές βρίσκουν καταφύγιο σε διπλανές πολυκατοικίες για να αποφύγουν τις βιαιοπραγίες των αστυνομικών κατά την έξοδο τους.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μας θυμίζει ότι την πρωτοπορία των κοινωνικών ανατροπών την έχει πάντα η αφοσίωση στο συλλογικό,στην πίστη για κοινωνική δικαιοσύνη που πηγάζει από και μόνο μέσα από το Δημοκρατικό Πολίτευμα.

Τα κίνητρα ήταν αγνά,με νόημα και πάθος για την Δημοκρατία.

Το "ψωμί,παιδεία,ελευθερία" ήταν, η Δημοκρατία να επανέλθει στον τόπο που την γέννησε.Σπανια,ένα τόσο λιτό σύνθημα αποκτά τόση διαχρονικότητα και εκφράζει με τόση γλαφυρότητα τις αγωνίας ενός ολοκλήρου λαού.

 

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι οι φωνές στα κάγκελα, ο ραδιοφωνικός σταθμός που καλούσε σε ενότητα,είναι τα σύμβολα που έχει παράξει διαχρονικά,το αίμα που χύθηκε στους δρόμους γύρω από αυτό,είναι οι ίδιες οι ιδέες που γέννησε, περισυλλογή και η απορία γιατί αυτή η ισχυρή νίκη του Ελληνικού λαού δεν μετατράπηκε σε αναγέννηση,δεν παρήγαγε ευσυνειδησία,δεν δημιούργησε διαχρονικές σταθερές αλλά τείνει να χαθεί μαζί με όσους χάθηκαν για την τίμηση της στο όνομα της Δημοκρατίας που αποκαταστάθηκε,να επιτρέπεται σε διαστρεβλωτές να εκθειάζουν ανερυθρίαστα απόψεις μισαλλοδοξίας,αν ελεύθερων ανθρώπων και μειούμενων δικαιωμάτων.

 

Εμείς άραγε θα μπορούσαμε σήμερα να φωνάξουμε πίσω από μια σιδερένια πόρτα με την ίδια αγωνία,την ελεύθερη σκέψη,την αυταπάρνηση,την βούληση για να αναδείξουμε όσα μας προβληματίζουν και να επικοινωνήσουμε τα ιδανικά της Δημοκρατίας,της ατομικής και συλλογικής βούλησης για ψωμί, παιδεία, ελευθερία και να εξιδανικεύσουμε;

 

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί την μοναδική στην ιστορία του τόπου κοινωνική αντίδραση που χαρακτηρίστηκε ως επετειακή πέραν των δυο εθνικών επετείων και αυτό προσδίδει από μόνο του "ειδικό βάρος".

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε σκοπό και κατεύθυνση,ο αντιδικτατορικός αγώνας να γίνει κοινωνικός αγώνας,να μαζικοποιηθεί η συνολική αμφισβήτηση όχι μόνο της δικτατορίας αλλά οποιουδήποτε εκφραστή κοινωνικής καταπίεσης,εκμετάλλευσης,να φέρει νέες μορφές πάλης και ριζοσπαστικές ιδέες για όλα κοινωνικά ζητούμενα.

Το τι έχει καταφέρει η 17η Νοέμβρη του '73 έχει γραφτεί στη ιστορία,δεν παρά χαράζεται.Είναι η πιο συλλογική πράξη αμφισβήτησης εγκαθιδρυμένης παράνομα και πραξικοπηματικής κυβέρνησης στην ιστορία του τόπου.

Το Πολυτεχνείο δεν πάλεψε για να πετύχει ένα χτύπημα απέναντι στην χούντα,αλλά για να τσακίσει τις αιτίες και τις ιδέες που γεννούν χούντες και δεν έχει πρόσταγμα την αλλαγή των αφεντικών αλλα την διεκδίκηση και το δικαίωμα να έχουμε τις δικές μας τύχες στα δικά μας χέρια.

 

Αν θα μπορούσαμε,εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι,οι οικογενειάρχες,οι καθημερινά αγωνιούντες για τα προς το ζην,οι άνθρωποι που θα θέλαμε να προσδώσουμε νέο επικαιροποιημένο νόημα στο σύνθημα των φοιτητών του '73 δεν θα λέγαμε στους κατέχοντες την εξουσία που εμείς τόσο εύκολα τους δίνουμε πως το ΨΩΜΙ,η ελληνική οικονομία πνέει τα λοισθια,το οκτάωρο που θέλουν να καταργηθεί,η ακρίβεια που είναι μάστιγα,ανασφάλιστη εργασία χωρίς δικαιώματα τείνει να γίνει θεσμός και έχει τάσεις μετασχηματισμού σε νόμιμη πολιτική της κυβέρνησης,πως η ΠΑΙΔΕΙΑ,μέσα απο την αναθεώρηση του άρθρου 16, την προσπάθεια για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων,την κατάργηση του ασύλου,οι μειώσεις των δαπανών για την παιδεία,η απαξίωση των πτυχίων χωρίς αντίκρυσμα,πως η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ καταστρατηγείται μέσα από τον χαρακτηρισμό των περισσότερων απεργιών ως παράνομων ή καταχρηστικών από τα δικαστήρια,την δημιουργία του lock out,την αστυνομοκρατούμενη λογική με την πρόφαση της ασφαλείας,με την φίμωση αντιφρονούντων ΜΜΕ και την δημιουργία νέων μονοφωνικών, φερεφωνικών και προπαγανδιστικών τρόπων και με την ενσωμάτωση σε αυτά ολόκληρων κοινοβουλευτικών ομάδων ,δεν θα ήταν άραγε όλα αυτά ο ελάχιστος φόρος τιμής σε όλους τους φοιτητές του Νοέμβρη του '73;