Την ώρα που στην μισή Ελλάδα οι πυροσβέστες μας προσπαθούν να σώσουν από την πύρινη λαίλαπα ανθρώπινες ζωές και σπίτια, ένας άλλος πυροσβέστης, ο λιγνίτης, επιστρατεύθηκε προκειμένου να «σβήσει την φωτιά» που άναψε ο καύσωνας εκτοξεύοντας την ζήτηση της ηλεκτρικής ενέργειας.
Ευτυχώς η εξίσωση βγήκε και το γλιτώσαμε πάλι το black out.
Να΄ναι καλά ο λιγνίτης και οι μονάδες βάσης που ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ γέμισαν το «κενό» και κάλυψαν τις ανάγκες. Δεν άφησαν σπίτια, επιχειρήσεις, δομές υγείας, καταστήματα, ξενοδοχεία χωρίς ρεύμα, δεν άφησαν να καλύψει η ντροπή την ανεπάρκεια του εισαγόμενου φυσικού αερίου και των … αλώβητων, κατά τα άλλα, ΑΠΕ.
Ευτυχώς που στην παρούσα φάση, η ιστορία δεν έχει δράκο.
Ευτυχώς που στην παρούσα φάση υπήρχε η δυνατότητα της επιλογής, υπήρξε η ευκαιρία της εξομάλυνσης.
Τι γίνεται όμως όταν δεν έχεις αυτή την πολυτέλεια;
Τι γίνεται όταν αύριο θα έχεις χάσει το σωσίβιο που σε κρατά στην ζωή;
Η διεκδίκηση μιας δίκαιης μετάβασης στη μετά λιγνίτη εποχή και το αίτημα της παράτασης λειτουργίας λιγνιτικών μονάδων δεν αποτελούν μία «απλή αφορμή» για κινητοποιήσεις ή απεργίες. Δεν αποτελούν λόγο για δήθεν κόντρες ή προστριβές.
Η δίκαιη μετάβαση και η αξιοποίηση των κοιτασμάτων λιγνίτη αποτελούν ζητήματα ζωτικής σημασίας, που σχετίζονται με την ύπαρξη ολόκληρων κοινωνιών και την απρόσκοπτη παροχή ηλεκτρικής ενέργειας που αποτελούσε και αποτελεί ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ.
Σήμερα είναι ο καύσωνας, αύριο θα είναι ο παγετός.
Το μήνυμα προς κυβέρνηση και ΔΕΗ είναι περισσότερο σαφές από ποτέ: Είναι παράλογο να καταδικάζουμε μόνοι μας τον εαυτό μας, καταργώντας -δια της βίας- τη χρήση του λιγνίτη, που για περισσότερο από 70 χρόνια «φρόντισε» για την απρόσκοπτη ηλεκτροδότηση της χώρας, την φθηνή ηλεκτρική ενέργεια, την εξασφάλιση παροχών, όπως η Τηλεθέρμανση.
Η αναθεώρηση του Εθνικού Σχεδιασμού, ειδικά υπό τις υφιστάμενες συνθήκες, είναι επιβεβλημένη για να μην φθάσουμε στο σημείο να εκτιμήσουμε αυτό που σήμερα διαθέτουμε, όταν θα το έχουμε χάσει.