"Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν πήραν χαμπάρι".Μανόλης Αναγνωστάκης
Η πύλη που πέρασε στην αιωνιότητα. Τα δάκρυα που πότισαν τις πέτρες. Οι τοίχοι του Πολυτεχνείου που έγιναν στηρίγματα καημών και δέχτηκαν με χαρά το σύνθημα "ΨΩΜΙ,ΠΑΙΔΕΙΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ".
Η ατσάλινη θέληση για δημοκρατία απέναντι από την συναρμογή του Στρατού με την Εξουσία. Λένε πως όταν "φεύγεις" βλέπεις ένα φώς, το δικό τους πάνω στο άρμα που έβλεπαν μπροστά τους.
Οι φοιτητές της νύχτας που εξιδανίκευσαν τον θάνατο, το αποτύπωμα του αίματος, ο ιδρώτας της αγωνίας που έπεφτε με κρότο στην άσφαλτο, οι ριπές των ματιών που χωρούσαν στο κενό, οι αποσβολωμένες ανάσες κρεμασμένες στο κάγκελο, βρίσκονταν σε εκείνο το δευτερόλεπτο που άλλαζε η Ιστορία.
Από την μηδενική κυκλοφορία ανθρώπινης ύπαρξης, στο συνεχόμενο καρδιοχτύπι, στην ερπύστρια που μοιάζει ανίκητη, στη σειρήνα του περιπολικού που ουρλιάζει, στα τρία καρέ που χώρεσαν τόσα συναισθήματα. Δεν ήταν προγραμματισμένο ραντεβού με τον θάνατο, αλλά ένα μοιραίο βράδυ με ισχυρό πλήγμα στην Χούντα. Δεν ήταν αρκετοί οι 36 τόνοι του άρματος να σταματήσουν το πιο αχαλίνωτο συναίσθημα που είχε εκδηλώσει μέχρι τότε ο Ελληνικός Λαός και αυτό μέσα από τις διαπεραστικές ιαχές των φοιτητών.
Από την μηδενική κυκλοφορία ανθρώπινης ύπαρξης, στο συνεχόμενο καρδιοχτύπι, στην ερπύστρια που μοιάζει ανίκητη, στη σειρήνα του περιπολικού που ουρλιάζει, στα τρία καρέ που χώρεσαν τόσα συναισθήματα. Δεν ήταν προγραμματισμένο ραντεβού με τον θάνατο, αλλά ένα μοιραίο βράδυ με ισχυρό πλήγμα στην Χούντα. Δεν ήταν αρκετοί οι 36 τόνοι του άρματος να σταματήσουν το πιο αχαλίνωτο συναίσθημα που είχε εκδηλώσει μέχρι τότε ο Ελληνικός Λαός και αυτό μέσα από τις διαπεραστικές ιαχές των φοιτητών.
Ο νέος του Πολυτεχνείου δεν φανταζόταν ποτέ ποιο θα ήταν το τέλος αυτής της ανυπέρβλητης πολιτικής πράξης.
Μπορεί άραγε ένας κοινός, σε ηρεμία, νους να διυλίσει τις σκέψεις που ζυγίζουν τον θάνατο;
Μπορεί άραγε ένας κοινός, σε ηρεμία, νους να διυλίσει τις σκέψεις που ζυγίζουν τον θάνατο;
Η ατμόσφαιρα τόσο θολή όσο και πνιγηρή κι ένας ψιθυριστός Εθνικός Ύμνος πριν από το άδειασμα του μυαλού, το στέγνωμα του στόματος, τον κόμπο που στέκεται ανάμεσα στην καρδιά και τον βραχνιασμένο λαιμό, το αγκάλιασμα με τον διπλανό για να μοιραστείς τον φόβο και να μην παραλύσεις από τον πόνο και την βία που γεννάει το σημείο...και ξαφνικά ένας στριγκός ήχος που περνάει σε άλλη διάσταση.
Ακηδεμόνευτο δημοκρατικό ξέσπασμα μέσα σε συνθήκες τυραννίας, σιωπής, συμβιβασμού των πολλών, που δεν έριξε αυτό καθαυτό την Χούντα, αλλά η ασύμβατη για την εποχή πράξη που χαλούσε το αφήγημα και δημιουργούσε το πρώτο ρήγμα, μετά την Νομική του '73, στο Χουντικό οικοδόμημα.
Δεν είναι όμως τόσο επικό και τόσο όμορφο οι φοιτητές που και σήμερα στοχοποιούνται, να σώνουν την τιμή της δημοκρατίας;
Πολλοί από εμάς δεν έχουν βιωματική γνώση όσων έγιναν τα εφτά χρόνια της Χούντας, αλλά το Πολυτεχνείο και οι πράξεις αυταπάρνησης των φοιτητών μπορούν να λειτουργήσουν σαν ένας ιδιαίτερος μαγνήτης προσέλκυσης συναισθημάτων συλλογικότητας, ανιδιοτέλειας, αλληλεγγύης, δημοκρατίας, υψηλών αξιών, ηρωισμού, ελπίδας, αντίστασης, κοινωνικής ισότητας.
Ας κρατήσουμε λοιπόν, ζωντανούς τους αγώνες, έχοντας κατά νου πως ποτέ δεν τελειώνουν, ποτέ δεν λησμονούνται, ποτέ δεν ακυρώνονται, ποτέ δεν συνηθίζονται, γιατί παράγουν αποτελέσματα για τους πολλούς κι αυτό φοβούνται όσοι δεν συμμετέχουν και οι φυσικοί σύμμαχοί τους, οι εξουσιαστές.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΦΛΩΡΙΟΣ
Ακηδεμόνευτο δημοκρατικό ξέσπασμα μέσα σε συνθήκες τυραννίας, σιωπής, συμβιβασμού των πολλών, που δεν έριξε αυτό καθαυτό την Χούντα, αλλά η ασύμβατη για την εποχή πράξη που χαλούσε το αφήγημα και δημιουργούσε το πρώτο ρήγμα, μετά την Νομική του '73, στο Χουντικό οικοδόμημα.
Δεν είναι όμως τόσο επικό και τόσο όμορφο οι φοιτητές που και σήμερα στοχοποιούνται, να σώνουν την τιμή της δημοκρατίας;
Πολλοί από εμάς δεν έχουν βιωματική γνώση όσων έγιναν τα εφτά χρόνια της Χούντας, αλλά το Πολυτεχνείο και οι πράξεις αυταπάρνησης των φοιτητών μπορούν να λειτουργήσουν σαν ένας ιδιαίτερος μαγνήτης προσέλκυσης συναισθημάτων συλλογικότητας, ανιδιοτέλειας, αλληλεγγύης, δημοκρατίας, υψηλών αξιών, ηρωισμού, ελπίδας, αντίστασης, κοινωνικής ισότητας.
Ας κρατήσουμε λοιπόν, ζωντανούς τους αγώνες, έχοντας κατά νου πως ποτέ δεν τελειώνουν, ποτέ δεν λησμονούνται, ποτέ δεν ακυρώνονται, ποτέ δεν συνηθίζονται, γιατί παράγουν αποτελέσματα για τους πολλούς κι αυτό φοβούνται όσοι δεν συμμετέχουν και οι φυσικοί σύμμαχοί τους, οι εξουσιαστές.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΦΛΩΡΙΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΔΕ ΔΕΕΔ/ΔΠΑ(ΕΛΑΪΔΑ)