Η πλήρης εθνικοποίηση της γαλλικής ενεργειακής εταιρείας EDF, η οποία ούτως ή αλλιώς ανήκει ήδη στο γαλλικό δημόσιο κατά 84%, καθώς και η ανακοίνωση για το κυβερνητικό πακέτο διάσωσης ύψους 9 δισ. ευρώ του γερμανικού ενεργειακού κολοσσού Uniper, δείχνουν το μέγεθος της οικονομικής κρίσης, που βιώνει το ευρωπαϊκό ενεργειακό επιχειρηματικό οικοσύστημα.
H σχεδόν ολοκληρωτική εξάρτηση της παραγωγής ηλεκτρικού
ρεύματος στην Ευρώπη από το φυσικό αέριο, η βραδεία ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και η στρεβλή λειτουργία της αγοράς φυσικού αερίου μέσω του συστήματος TTF (Title Transfer Facility), επιτρέπουν σήμερα στο Κρεμλίνο να επιφέρει ένα ισχυρό κτύπημα στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά, μετά από την απόφαση του Βλαδίμηρου Πούτιν να γονατίσει την Ευρώπη.Και ενώ η Ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να βρει τους αναγκαίους πόρους για να στηρίξει την πραγματική οικονομία και την κοινωνία, και οι ενεργειακές επιχειρήσεις προσπαθούν να ισορροπήσουν και να επιβιώσουν μέσα σε αυτό το αντίξοο περιβάλλον, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται να προτείνει το μόνο που ξέρει. Την πρόταση για κρατικοποίηση της ΔΕΗ.
Η βελόνα της οικονομικής αντίληψης του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται κολλημένη στο ίδιο σημείο εδώ και χρόνια. Έτσι, με την ίδια ευκολία που προτείνει την κρατικοποίηση των τραπεζών για να δοθούν «δάνεια στο λαό», προτείνει σήμερα το πέρασμα της ΔΕΗ στο κράτος, παράλληλα με τα μέτρα «για την αισχροκέρδεια και τα υπερκέρδη».
Εγείρονται όμως αμέσως, τρία ερωτήματα σχετικά με την εύκολη, βολική και βαθιά λαϊκίστικη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το πρώτο ερώτημα είναι, για ποιο λόγο θα πρέπει να κρατικοποιηθεί η ΔΕΗ, στην οποία η συμμετοχή του Δημοσίου ανέρχεται στο 34% του μετοχικού κεφαλαίου.
Το δεύτερο ερώτημα αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει η κρατικοποίηση της ΔΕΗ.
Και το τρίτο ερώτημα, το πώς θα μεταβληθεί το εγχώριο ενεργειακό σκηνικό μετά από την κρατικοποίηση της ΔΕΗ, υπέρ της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας.
Στο πρώτο ερώτημα, ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά φέρνοντας σαν παράδειγμα την κρατικοποίηση της EDF στη Γαλλία. Όμως λησμονεί να αναφέρει ότι το γαλλικό Δημόσιο κατέχει ήδη το 84% της εταιρείας. Ότι η EDF έχει υποχρεώσεις, δηλαδή χρέη ύψους 43 δισ. ευρώ τα οποία πρέπει να πληρώσει. Και ότι η EDF θα χρειαστεί κάποιες δεκάδες δισ. ευρώ για να προχωρήσει στην κατασκευή 6 έως 14 νέων πυρηνικών εργοστασίων μέχρι το 2050. Πέραν της γενικής έννοιας του Δημοσίου ελέγχου, ο Σύριζα δεν έχει να πει κάτι περισσότερο για την EDF, καθώς αδυνατεί να αντιληφθεί τη πολυπλοκότητα των προβλημάτων.
Σχετικά με το δεύτερο ερώτημα, επικρατεί επίσης σκοτάδι. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δηλώνει ανοικτά και καθαρά τον τρόπο με τον οποίο θα προβεί στην κρατικοποίηση της ΔΕΗ. Με ποιον τρόπο θα περιέλθουν οι μετοχές στα χέρια του κράτους; Μέσω αναγκαστικής κρατικοποίησης τύπου Μαδούρο και Περόν; Μέσω προαιρετικής δημόσιας πρότασης προς τους μετόχους μέσω χρηματιστηρίου; Μέσω υποχρεωτικής δημόσιας προσφοράς και παράλληλης εξόδου της ΔΕΗ από το χρηματιστήριο; Και ποιο είναι το προβλεπόμενο κόστος για το Δημόσιο;
Ας σημειώσουμε εδώ για να έχουμε μια εικόνα των μεγεθών, ότι η σημερινή αξία της ΔΕΗ στο Χρηματιστήριο Αθηνών, βρίσκεται στα 2 δισ. ευρώ, με την τιμή της μετοχής στα 5,07 ευρώ, ενώ κατά τη διάρκεια της τελευταίας αύξησης μετοχικού κεφαλαίου, οι ξένοι θεσμικοί επενδυτές είχαν τοποθετηθεί στη μετοχή της ΔΕΗ στα 9 ευρώ.
Το τρίτο ερώτημα παραμένει και αυτό αναπάντητο. Τι το διαφορετικό θα κάνει η κρατική ΔΕΗ, από αυτό που κάνει σαν επιχείρηση σήμερα; Θα αγοράζει φθηνότερο φυσικό αέριο; Από που; Θα αγοράζει φυσικό αέριο από άλλους προμηθευτές; Από ποιους; Θα παράγει φθηνότερο ηλεκτρικό ρεύμα; Με ποιον τρόπο; Με ποια τεχνολογία; Με ποιες επενδύσεις; Τι κόστος θα έχουν αυτές οι επενδύσεις;
Θα χαμηλώσει άραγε τις τιμές λιανικής πώλησης ηλεκτρικού ρεύματος στους καταναλωτές; Και αν αυτές οι τιμές είναι μικρότερες από τις τιμές χονδρικής πώλησης, ποιος θα καλύψει τις ζημίες; Ο μόνος μέτοχος της κρατικής ΔΕΗ, δηλαδή οι φορολογούμενοι, οποίοι ήδη θα έχουν πληρώσει για την απόκτηση του 100% της ΔΕΗ;
Συμπερασματικά, το σύνθημα για την κρατικοποίηση της ΔΕΗ μπορεί να προκαλεί υπερδιέγερση στο καταπιεσμένο επαναστατικό δυναμικό των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια ακόμα φούσκα άνευ περιεχομένου και ουσίας.