Άλλα ζητούν οι δανειστές, αλλού δείχνει ο αρμόδιος υπουργός
Ενέργειας, αλλού κοιτάζει ο πρόεδρος της ΔΕΗ. Ολοι πάντως πωλούν και από
κάτι στη ΔΕΗ. Στην πιο κρίσιμη καμπή, όπου η ελληνική πλευρά καλείται
να καταλήξει σε συμφωνία με τους δανειστές για τις μονάδες που θα
πουληθούν, προκειμένου αυτές να βγουν στο λεγόμενο market test, όπου και
θα τσεκαριστεί το πραγματικό επενδυτικό ενδιαφέρον, μια εικόνα
πολυφωνίας, με δεύτερες σκέψεις, και διαφορετικές ατζέντες, ξανακάνει
την εμφάνισή της.
Στην πραγματικότητα ο καθένας "πουλά" και το δικό του σενάριο για τη ΔΕΗ. Ο υπουργός Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης "πουλάει" το σενάριο της καθυστέρησης. Αν και η DG Comp απέρριψε λόγω παλαιότητας τις μονάδες του Αμυνταίου, εκείνος τις ξαναβάζει στο παιχνίδι, πασχίζοντας να γλιτώσει τη Μεγαλόπολη, την
οποία έχουν ζητήσει οι κοινοτικοί για να κλείσει η συμφωνία. Σε μια προσπάθεια να μην ανοίξει ένα νέο πολιτικό μέτωπο στην Αρκαδία, επιχειρεί να πείσει μέχρι τελευταίας στιγμής τους δανειστές ότι η αρχική ελληνική πρόταση για τους λιγνίτες θα "περπατήσει" στο επικείμενο market test, συγκεντρώνοντας ισχυρό επενδυτικό ενδιαφέρον, παρ' ότι άλλα λένε οι ενδείξεις.
Από τη πλευρά του ο πρόεδρος της ΔΕΗ Μανώλης Παναγιωτάκης, δηλώνει δημόσια από το βήμα του Economist ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον από ευρωπαϊκές εταιρείες για τις λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ, αποδυναμώνοντας στην ουσία το ίδιο το κυβερνητικό αφήγημα. Τι εξυπηρετεί αλήθεια μια τέτοια δημόσια παραδοχή ένα μόλις μήνα πριν από το market test, ακόμη και αν πράγματι έτσι είναι, όταν οι κοινοτικοί πιέζουν να συμπεριληφθούν στο μείγμα πιο σύγχρονες μονάδες, και ενώ οι πάντες γνωρίζουν πως οι Βρυξέλλες δεν έπαψαν να πιστεύουν ότι η τελική λύση θα δοθεί μόνο όταν πωληθούν και τα υδροηλεκτρικά.
Την εικόνα περιπλέκει περαιτέρω η εμμονή του κ. Παναγιωτάκη στο σενάριο να πουλήσει η ΔΕΗ στον ανταγωνισμό τουλάχιστον μια εταιρεία με 500.000 συνεπείς πελάτες, δίχως να έχει απαντηθεί με ποιο τρόπο αυτοί θα υποχρεωθούν να αλλάξουν προμηθευτή χωρίς πρώτα να ερωτηθούν, αν θα τους δοθεί δικαίωμα υπαναχώρησης, όπως και τι κίνητρο θα έχουν για να παραμείνουν στη νέα εταιρεία. Επιπλέον αφήνει να εννοηθεί ότι εκτός των 500.000, η ΔΕΗ ετοιμάζει και δεύτερη παρόμοια εταιρεία, αφού έτσι θα μειωθεί ταχύτερα το μερίδιο λιανικής της επιχείρησης, και άρα θα περιορίσει τις ζημιογόνες για την ίδια δημοπρασίες ΝΟΜΕ, δίχως να έχει γίνει σαφές αν το ΥΠΕΝ, και πολύ περισσότερο οι δανειστές, αποδέχονται την πρότασή του.
Στην πραγματικότητα η ελληνική πλευρά δίνει για μια ακόμη φορά την εντύπωση ότι κινείται σπασμωδικά στο κεφάλαιο ΔΕΗ. Συμπεριφέρεται σαν τα πάντα να είναι προς πώληση, πλην προς το παρόν των νερών, αφού όλοι προσπαθούν να πουλήσουν και από κάτι, με πολλά διαφορετικά σχέδια στο τραπέζι, που δείχνουν ακριβώς την απουσία ενός κεντρικού σχεδίου για την επόμενη ημέρα.
Εχει ενδιαφέρον ότι όλα αυτά τα σχέδια μαζί, δηλαδή οι προς πώληση λιγνιτικές μονάδες που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση, οι εταιρείες με πελάτες του κ. Παναγιωτάκη, μαζί με τις συνεχιζόμενες δημοπρασίες ενέργειας, συνθέτουν μια παραλλαγή της "μισητής" Μικρής ΔΕΗ. Απουσιάζουν προς το παρόν, μόνο τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια και οι μονάδες φυσικού αερίου!
Αναζητώντας ένα διαφορετικό μοντέλο, η κυβέρνηση επιστρέφει δίχως να το αντιλαμβάνεται ή να το ομολογεί δημόσια, στο μοντέλο που η ίδια κάποτε ξόρκιζε, με τη διαφορά ότι το κάνει τμηματικά, και άρα με χαμηλότερο βαθμό αποτελεσματικότητας. Αντί να βάλει στα ταμεία της 1,5 ή 2 δισ. ευρώ, που υπολογίζεται ότι θα εισέπραττε από το σχέδιο πώλησης της "Μικρής ΔΕΗ" ή κάποιας παραλλαγής του, τώρα η ΔΕΗ πασχίζει να πουλήσει χωριστά τις πεπαλαιωμένες της μονάδες, και χωριστά το πελατολόγιο, και φυσικά να διαφυλάξει αλώβητα τα υδροηλεκτρικά.
Οσο για το Γιώργο Σταθάκη, δίνει τις δικές του μάχες οπισθοφυλακών, όχι για να διατηρήσει υπό δημόσιο έλεγχο τη ΔΕΗ, αλλά για να περιορίσει κατά το δυνατόν την οικονομική "ζημιά" για το Δημόσιο και την πολιτική ζημιά για τη κυβέρνηση. Δεν είναι μόνο ότι αν πουληθεί η Μεγαλόπολη θα αποδυναμωθεί κι άλλο η ΔΕΗ, αλλά και ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να ανοίξει μετά τη Μακεδονία, μέτωπο και στη Πελοπόννησο, όπου ο Περιφερειάρχης είναι γαλάζιος (Π. Τατούλης), και ενώ τα τοπικά σωματεία εργαζομένων βρίσκονται ήδη σε αναβρασμό.
Εντός των ημερών ο Σταθάκης αναμένεται να αποστείλει νέα επιστολή στις Βρυξέλλες όπου θα επιμένει στην πώληση του Αμυνταίου. Και θα επικαλείται ότι αν πουληθεί και η Μεγαλόπολη, τότε οι μονάδες που θα περάσουν στα χέρια του επενδυτή, θα είναι πιο σύγχρονες συγκριτικά με τη διάρκεια ζωής όσων μονάδων θα απομείνουν στη ΔΕΗ, μέχρι τουλάχιστον να τεθεί σε εμπορική λειτουργία το νέο βαρύ της πυροβολικό, δηλαδή η υπό κατασκευή Πτολεμαΐδα 5 (με εκτιμώμενη λειτουργία το 2022). Το επιχείρημά του θα είναι ότι κάτι τέτοιο παραβιάζει τις προβλέψεις του μνημονίου, σύμφωνα με το οποίο το σύνολο των μονάδων που θα πουλήσει η ελληνική πλευρά, πρέπει να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με εκείνες που θα απομείνουν στη ΔΕΗ.
Στο σενάριο που οι κοινοτικοί δεν πειστούν, και συμπεριληφθεί στο πακέτο και ο σταθμός της Αρκαδίας, προφανώς η κυβέρνηση θα το χρεώσει στους κακούς δανειστές, που αναγκάζουν τη ΔΕΗ να πουλήσει τις πιο σύγχρονες μονάδες της.
Στο καλό σενάριο η επιχείρηση δεν θα εισπράξει παρά κάμποσες εκατοντάδες εκατομμύρια. Στο κακό όμως σενάριο, εφόσον δηλαδή ακόμη και με Μεγαλόπολη δεν υπάρξει επενδυτικό ενδιαφέρον, κινδυνεύει να της συμβούν και τα τρία ταυτόχρονα, δηλαδή να χάσει και τους λιγνίτες, και τους πελάτες, αλλά και τα νερά, έναντι χαμηλών τιμημάτων. Ακόμη και κάποιοι σφοδροί πολέμιοι της "Μικρής ΔΕΗ" αναγνωρίζουν σήμερα πως αυτό που είχαν κάποτε πολεμήσει ως τη χειρότερη λύση, ίσως τελικά και να μην ήταν.
(liberal.gr)
Στην πραγματικότητα ο καθένας "πουλά" και το δικό του σενάριο για τη ΔΕΗ. Ο υπουργός Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης "πουλάει" το σενάριο της καθυστέρησης. Αν και η DG Comp απέρριψε λόγω παλαιότητας τις μονάδες του Αμυνταίου, εκείνος τις ξαναβάζει στο παιχνίδι, πασχίζοντας να γλιτώσει τη Μεγαλόπολη, την
οποία έχουν ζητήσει οι κοινοτικοί για να κλείσει η συμφωνία. Σε μια προσπάθεια να μην ανοίξει ένα νέο πολιτικό μέτωπο στην Αρκαδία, επιχειρεί να πείσει μέχρι τελευταίας στιγμής τους δανειστές ότι η αρχική ελληνική πρόταση για τους λιγνίτες θα "περπατήσει" στο επικείμενο market test, συγκεντρώνοντας ισχυρό επενδυτικό ενδιαφέρον, παρ' ότι άλλα λένε οι ενδείξεις.
Από τη πλευρά του ο πρόεδρος της ΔΕΗ Μανώλης Παναγιωτάκης, δηλώνει δημόσια από το βήμα του Economist ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον από ευρωπαϊκές εταιρείες για τις λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ, αποδυναμώνοντας στην ουσία το ίδιο το κυβερνητικό αφήγημα. Τι εξυπηρετεί αλήθεια μια τέτοια δημόσια παραδοχή ένα μόλις μήνα πριν από το market test, ακόμη και αν πράγματι έτσι είναι, όταν οι κοινοτικοί πιέζουν να συμπεριληφθούν στο μείγμα πιο σύγχρονες μονάδες, και ενώ οι πάντες γνωρίζουν πως οι Βρυξέλλες δεν έπαψαν να πιστεύουν ότι η τελική λύση θα δοθεί μόνο όταν πωληθούν και τα υδροηλεκτρικά.
Την εικόνα περιπλέκει περαιτέρω η εμμονή του κ. Παναγιωτάκη στο σενάριο να πουλήσει η ΔΕΗ στον ανταγωνισμό τουλάχιστον μια εταιρεία με 500.000 συνεπείς πελάτες, δίχως να έχει απαντηθεί με ποιο τρόπο αυτοί θα υποχρεωθούν να αλλάξουν προμηθευτή χωρίς πρώτα να ερωτηθούν, αν θα τους δοθεί δικαίωμα υπαναχώρησης, όπως και τι κίνητρο θα έχουν για να παραμείνουν στη νέα εταιρεία. Επιπλέον αφήνει να εννοηθεί ότι εκτός των 500.000, η ΔΕΗ ετοιμάζει και δεύτερη παρόμοια εταιρεία, αφού έτσι θα μειωθεί ταχύτερα το μερίδιο λιανικής της επιχείρησης, και άρα θα περιορίσει τις ζημιογόνες για την ίδια δημοπρασίες ΝΟΜΕ, δίχως να έχει γίνει σαφές αν το ΥΠΕΝ, και πολύ περισσότερο οι δανειστές, αποδέχονται την πρότασή του.
Στην πραγματικότητα η ελληνική πλευρά δίνει για μια ακόμη φορά την εντύπωση ότι κινείται σπασμωδικά στο κεφάλαιο ΔΕΗ. Συμπεριφέρεται σαν τα πάντα να είναι προς πώληση, πλην προς το παρόν των νερών, αφού όλοι προσπαθούν να πουλήσουν και από κάτι, με πολλά διαφορετικά σχέδια στο τραπέζι, που δείχνουν ακριβώς την απουσία ενός κεντρικού σχεδίου για την επόμενη ημέρα.
Εχει ενδιαφέρον ότι όλα αυτά τα σχέδια μαζί, δηλαδή οι προς πώληση λιγνιτικές μονάδες που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση, οι εταιρείες με πελάτες του κ. Παναγιωτάκη, μαζί με τις συνεχιζόμενες δημοπρασίες ενέργειας, συνθέτουν μια παραλλαγή της "μισητής" Μικρής ΔΕΗ. Απουσιάζουν προς το παρόν, μόνο τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια και οι μονάδες φυσικού αερίου!
Αναζητώντας ένα διαφορετικό μοντέλο, η κυβέρνηση επιστρέφει δίχως να το αντιλαμβάνεται ή να το ομολογεί δημόσια, στο μοντέλο που η ίδια κάποτε ξόρκιζε, με τη διαφορά ότι το κάνει τμηματικά, και άρα με χαμηλότερο βαθμό αποτελεσματικότητας. Αντί να βάλει στα ταμεία της 1,5 ή 2 δισ. ευρώ, που υπολογίζεται ότι θα εισέπραττε από το σχέδιο πώλησης της "Μικρής ΔΕΗ" ή κάποιας παραλλαγής του, τώρα η ΔΕΗ πασχίζει να πουλήσει χωριστά τις πεπαλαιωμένες της μονάδες, και χωριστά το πελατολόγιο, και φυσικά να διαφυλάξει αλώβητα τα υδροηλεκτρικά.
Οσο για το Γιώργο Σταθάκη, δίνει τις δικές του μάχες οπισθοφυλακών, όχι για να διατηρήσει υπό δημόσιο έλεγχο τη ΔΕΗ, αλλά για να περιορίσει κατά το δυνατόν την οικονομική "ζημιά" για το Δημόσιο και την πολιτική ζημιά για τη κυβέρνηση. Δεν είναι μόνο ότι αν πουληθεί η Μεγαλόπολη θα αποδυναμωθεί κι άλλο η ΔΕΗ, αλλά και ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να ανοίξει μετά τη Μακεδονία, μέτωπο και στη Πελοπόννησο, όπου ο Περιφερειάρχης είναι γαλάζιος (Π. Τατούλης), και ενώ τα τοπικά σωματεία εργαζομένων βρίσκονται ήδη σε αναβρασμό.
Εντός των ημερών ο Σταθάκης αναμένεται να αποστείλει νέα επιστολή στις Βρυξέλλες όπου θα επιμένει στην πώληση του Αμυνταίου. Και θα επικαλείται ότι αν πουληθεί και η Μεγαλόπολη, τότε οι μονάδες που θα περάσουν στα χέρια του επενδυτή, θα είναι πιο σύγχρονες συγκριτικά με τη διάρκεια ζωής όσων μονάδων θα απομείνουν στη ΔΕΗ, μέχρι τουλάχιστον να τεθεί σε εμπορική λειτουργία το νέο βαρύ της πυροβολικό, δηλαδή η υπό κατασκευή Πτολεμαΐδα 5 (με εκτιμώμενη λειτουργία το 2022). Το επιχείρημά του θα είναι ότι κάτι τέτοιο παραβιάζει τις προβλέψεις του μνημονίου, σύμφωνα με το οποίο το σύνολο των μονάδων που θα πουλήσει η ελληνική πλευρά, πρέπει να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με εκείνες που θα απομείνουν στη ΔΕΗ.
Στο σενάριο που οι κοινοτικοί δεν πειστούν, και συμπεριληφθεί στο πακέτο και ο σταθμός της Αρκαδίας, προφανώς η κυβέρνηση θα το χρεώσει στους κακούς δανειστές, που αναγκάζουν τη ΔΕΗ να πουλήσει τις πιο σύγχρονες μονάδες της.
Στο καλό σενάριο η επιχείρηση δεν θα εισπράξει παρά κάμποσες εκατοντάδες εκατομμύρια. Στο κακό όμως σενάριο, εφόσον δηλαδή ακόμη και με Μεγαλόπολη δεν υπάρξει επενδυτικό ενδιαφέρον, κινδυνεύει να της συμβούν και τα τρία ταυτόχρονα, δηλαδή να χάσει και τους λιγνίτες, και τους πελάτες, αλλά και τα νερά, έναντι χαμηλών τιμημάτων. Ακόμη και κάποιοι σφοδροί πολέμιοι της "Μικρής ΔΕΗ" αναγνωρίζουν σήμερα πως αυτό που είχαν κάποτε πολεμήσει ως τη χειρότερη λύση, ίσως τελικά και να μην ήταν.
(liberal.gr)