Βλέποντας τις νιφάδες να πέφτουν πυκνά απ’ το παράθυρο μας, δεν είχαμε όλοι τα ίδια συναισθήματα. Υπήρχαν εκείνοι που χάρηκαν γιατί το σκηνικό ήταν σπάνιο και αποτέλεσε μια ευκαιρία να αφήσουν στην άκρη τους περιορισμούς και τη μονοτονία του εγκλεισμού. Υπήρχαν εκείνοι πάλι που, ενώ αρχικά απολάμβαναν το
φαινόμενο, όσο περνούσε η ώρα και έβλεπαν τη χιονόπτωση να γίνεται ισχυρότερη, βυθίζονταν στην αγωνία μένοντας με τα φώτα τους κλειστά και τα καλοριφέρ τους παγωμένα. Και βέβαια υπήρχαν αυτοί, οι πολύ λιγότεροι, αλλά τόσο απαραίτητοι, που γνώριζαν ότι θα έπεφτε στις πλάτες τους το υπέρογκο βάρος να επαναφέρουν τη ζωή μας σε κανονικότητα. Που γνώριζαν ότι θα έπρεπε ν’ ανέβουν πάλι στον ψηλό τσιμεντένιο στύλο.«Δεν θα σου πω ψέματα. Φοβόμαστε. Ένας από τους λόγους, όμως, που έχουμε διαλέξει αυτό το επάγγελμα είναι ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό για την κοινωνία» μας λέει ο πολύπειρος εναερίτης Πελοπίδας Λυμπέρης. Βρίσκεται στο επάγγελμα εδώ και 35 χρόνια κι έχει καταφέρει σήμερα να είναι εκπαιδευτής στην Άνοιξη. Στη μακρά του διαδρομή έχει δει πολλά. Αλλά δυσκολεύεται να θυμηθεί αν έχει συναντήσει τόσες καταστροφές ταυτόχρονα. «Μόνο στα Βριλήσσια έπεσαν πάνω από διακόσια δέντρα!» αναφέρει.
Δεν ήταν όμως τόσο τα δέντρα που έκαναν τη ζημιά, όσο τα μεγάλα τους κλαδιά, που έπεφταν πάνω στα καλώδια και τους πυλώνες με αποτέλεσμα να ρίξουν το ρεύμα σε δεκάδες περιοχές των βορείων προαστίων και να τις αφήσουν για ολόκληρες ημέρες στο σκοτάδι.
Όπως εξηγεί, η διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν η σφοδρότητα της χιονόπτωσης, αλλά το γεγονός ότι δεν επιτράπηκε στον ΔΕΔΔΗΕ να προχωρήσει στα απαιτούμενα κλαδέματα το καλοκαίρι εξαιτίας των αντιδράσεων από φορείς και δήμους. «Όταν ένα δέντρο βρίσκεται πάνω από το δίκτυο της μέσης τάσης, είναι λογικό τον χειμώνα, υπό το βάρος του χιονιού, να ακουμπήσει πάνω στους αγωγούς προκαλώντας είτε βραχυκύκλωμα, είτε ακόμη και φωτιά, βγάζοντας εκτός τη γραμμή».
Το αποτέλεσμα ήταν οι λιγοστοί εναερίτες που έχουν απομείνει στην υπηρεσία να βρεθούν αντιμέτωποι με μια κατάσταση στην οποία δεν ήξεραν από πού να ξεκινήσουν. «Δουλεύαμε συνέχεια διπλοβάρδιες. Το δεκαεξάωρο ήταν το δεδομένο» λέει ο Π. Λυμπέρης. Όπως λέει, πάνω στον στύλο καλούνταν να μείνουν ακόμη και πέντε ώρες συνεχόμενα. «Το χιόνι, ο αέρας, το ύψος, η φυσική και ψυχολογική μας κατάσταση συνθέτουν το πλαίσιο υπό το οποίο δουλεύουμε. Μένοντας τόσες ώρες πάνω σ’ έναν στύλο, άνετα μπορεί να συμβεί ένα λάθος το οποίο μπορεί να κοστίσει ακόμη και τη ζωή κάποιου από εμάς».
Τα πράγματα θα μπορούσαν βέβαια να ήταν καλύτερα. «Η μέση ηλικία των εναεριτών είναι 52 έτη. Έχουν αφήσει το δυναμικό μας γερασμένο και υποστελεχωμένο. Οι άνθρωποι που συνταξιοδοτούνται δεν αντικαθίσταται και δεν προλαβαίνουν να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση τους σε νεότερους συναδέλφους, γιατί αυτοί δεν έρχονται ποτέ». Χαρακτηριστική είναι η κατάσταση που επικρατεί στην περιφέρεια. «Η Ρόδος αυτή τη στιγμή έχει γύρω στους 6 εναερίτες. Στη Σαντορίνη υπάρχουν μόνο 2. Αντίστοιχη είναι η κατάσταση κι εδώ στην Κηφισιά. Είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί ένα τόσο μεγάλο δίκτυο με τόσους ανθρώπους».
Ακόμη κι έτσι, ο Π. Λυμπέρης την αγαπά τη δουλειά του. «Όταν ανέβεις ψηλά, βλέπεις κάποια πράγματα διαφορετικά. Το ύψος σού δίνει πάντα μια αίσθηση ελευθερίας και το επάγγελμα έχει μια ένταση που τη θέλω. Έπειτα, ο χώρος εργασίας μας είναι ένα δίκτυο απλωμένο στην ελληνική επικράτεια. Πράγμα που έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία μέσα στην καραντίνα. Δεν μένουμε σπίτι. Θέλουμε όμως και να γυρίζουμε σ’ αυτό...».
www.avgi.gr