Ο μαρασμός, η υποβάθμιση και το τέλος της ΔΕΗ

(του Μιχάλη Αγραφιώτη)

Σε μια κομβική συγκυρία για τη ΔΕΗ, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και συνάμα απροσδιόριστες για το μέλλον της επιχείρησης. Ο διεθνής επενδυτικός οίκος Standard & Poor’s την υποβάθμισε κατά ένα βαθμό. Αν συνέβαινε αυτό πριν τρία χρόνια δεν θα είχε μεγάλη σημασία.

Σήμερα όμως έχει τεράστια σημασία, γιατί η ΔΕΗ εισέρχεται σε μία φάση αποκρατικοποίησης, έστω και αν η κυβέρνηση την «βαφτίζει» ΣΔΙΤ, δηλαδή μία σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, ενώ ξεκινάνε και οι διαδικασίες δημοπρασιών, τις επονομαζόμενες ως «ΝΟΜΕ» που θα δημιουργήσουν ακόμη περισσότερη ασφυξία στο δημόσιο κομμάτι της ΔΕΗ.

Η υποβάθμιση σημαίνει περαιτέρω έλλειψη ενδιαφέροντος από σοβαρούς επενδυτές, μείωση της αξίας της επιχείρησης, αμφιβολία εσόδων και κερδοφορίας και τέλος, αρνητικό περιβάλλον δραστηριότητας.

Δεύτερο σημείο καμπής για τη ΔΕΗ είναι η δέσμευση της χώρας μας βάσει των..
μνημονίων της αποδέσμευσης του 50% των καταναλωτών μέχρι το 2020. Αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι οι συνεπείς και δυνατοί καταναλωτές θα προσελκύσουν τις ιδιωτικές εταιρείες, μπορεί και πολύ πριν το 2020, και η ΔΕΗ θα μείνει με το κοινωνικό τιμολόγιο και τους κακοπληρωτές, για ότι και αν μπορεί να σημαίνει για τη βιωσιμότητα της, τις προσλήψεις, τις αμοιβές του προσωπικού αλλά και τη λιγνιτική παραγωγή.  Η ΔΕΗ ήδη έχει πολλά «φέσια» που αγγίζουν τα 2,5 δισ. Ευρώ.

Αν την εγκαταλείψουν οι συνεπείς καταναλωτές, το ποσό αυτό θα διπλασιαστεί μέχρι το 2020 οπότε το μέλλον της επιχείρησης δεν είναι ασφαλές. Αν γίνει η σύμπραξη με τις ιδιωτικές εταιρείες είναι λογικό να κρατήσουν μόνο τις κερδοφόρες μονάδες παραγωγής και τα «φιλέτα», ενώ το υπόλοιπο κομμάτι να μαραζώσει και να εγκαταλειφθεί.

Το πρόβλημα για τους Έλληνες πολίτες είναι μέσα στα επόμενα χρόνια θα δούνε μεν κάποιες βελτιώσεις στις τιμές λόγω του ανταγωνισμού, όμως όταν θα ξεκαθαρίσει το τοπίο οι τιμές θα ανέβουν, γιατί η παραγωγή δεν θα στηρίζεται στον δωρεάν λιγνίτη αλλά στις ΑΠΕ, στους ιδιώτες παραγωγούς και στις εισαγωγές. Όμως παραγωγή θα υπάρχει έστω και ακριβή.

Το μεγάλο πρόβλημα θα αντιμετωπίσουν οι Π.Ε. Κοζάνης και Φλώρινας, όπου θα σταματήσει τελείως η λιγνιτική παραγωγή με τον αριθμό των εργαζομένων να συρρικνώνεται δραματικά, δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ η αποκατάσταση των εδαφών λόγω έλλειψης χρημάτων, δεν θα επαναδοθούν ποτέ τα εδάφη στις τοπικές κοινωνίες γιατί θα έχουν περάσει στην ιδιωτική ΔΕΗ και η περιοχή θα μείνει στον αέρα, αφού δεν έγινε καμία προσπάθεια για να περάσουμε με ασφάλεια στην μεταλιγνιτική περιόδο.

Άρα, το μεγαλύτερο βάρος των αλλαγών στην Ενεργειακή πολιτική της χώρας μας θα το σηκώσει η Δυτική Μακεδονία με δυσβάσταχτο κόστος, οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και ηθικό. Εδώ που φτάσαμε ότι και αν γίνει δεν μπορούμε να ανατρέψουμε την πολιτική των κυβερνήσεων μαρασμού και εξαφάνισης της δραστηριότητας στην περιοχή. Μπορούμε όμως να διεκδικήσουμε επενδύσεις που θα έχουν σχέση με το αντικείμενο, όπως αναβάθμιση κάποιων μονάδων σε φυσικού αερίου, αποκατάσταση εδαφών και χρησιμοποίηση τους από αγρότες της περιοχής, φθηνό ρεύμα για ορισμένα χρόνια, ώστε η περιοχή να εξέλθει από την κρίση και να βρει το δρόμο της. Ας περιμένουμε τις πρωτοβουλίες των τοπικών αρχόντων…

 http://energiakoiergazomenoidei.blogspot.gr