(Από το βιβλίο του Βλάση Αγτζίδη «Έλληνες του Πόντου»)
Γενοκτονία: Η μεθοδική
εξολόθρευση (ολική ή μερική), μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής
ομάδας. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει
συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις.
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και χριστιανοί.
Το 1915 ήταν μια χρονιά ορόσημο για τον
ποντιακό ελληνισμό της Μικράς Ασίας. Τη χρονιά εκείνη και ενώ όλα τα
ευρωπαϊκά κράτη είχαν εμπλακεί στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Τούρκοι
εκπόνησαν ένα σχέδιο εξόντωσης των
χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας.
Από την έκρηξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου
(1914) ως τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922), οι Νεότουρκοι με τα σκληρά
μέτρα που έλαβαν εναντίον των Ελλήνων του Πόντου με τη μέθοδο των εξοριών, βιασμών, σφαγών, εξανδραποδισμών και απαγχονισμών (κατά τον Πανάρετο Τοπαλίδη) εξόντωσαν:
α. κατά την περίοδο 1914-1918 , 170.576 Ποντίους
β. κατά την περίοδο 1918-1922, 119.122 Ποντίους
Συνολικά: 289.698 Ποντίους.
Ποσοστό δηλαδή 41,56% σε σύνολο 697.000
Ελλήνων κατοίκων, ενώ κατά τον Γ. Βαλαβάνη οι απώλειες των Ποντίων
σύμφωνα με τη Μαύρη Βίβλο του Κεντρικού Συμβουλίου των Ποντίων στην
Αθήνα ανέρχονται σε 303.238 ως το 1922, και 353.000 ως το Μάρτιο του
1924, ποσοστό που ξεπερνά το 50% του ολικού πληθυσμού των Ελλήνων του
Πόντου.
Σήμερα, 98 χρόνια μετά, 353.000 θύματα ζητούν δικαίωση
ενώ οι Τούρκοι εξακολουθούν αρνούνται τη σφαγή του 1922. Κι όταν
βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις … αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική.
Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ τιμά την μνήμη του ποντιακού Ελληνισμού και συμμετέχει στις εκδηλώσεις συλλόγων και φορέων, ως ελάχιστο φόρο.
