Η ιδέα για το δωράκι μου ήρθε ξαφνικά, διαβάζοντας τους όρους
πώλησης των λιγνιτωρυχείων που προβλέπει το νομοσχέδιο Σταθάκη. Δυο στην
Μεγαλόπολη, άλλο ένα στην Μελίτη μαζί με μια άδεια, βγαίνουν στο σφυρί
δίχως κατώτατο τίμημα. Πάει να πει πως μπορεί κάποιος και μ’ εκατό
χιλιάρικα να πάρει ένα ορυχείο της ΔΕΗ και να το κάνει δώρο στην σύζυγο
για τα γενέθλια της. Κιμπάρικα πράγματα.
Θα σκεφτείτε ότι τρολάρω. Αμ δε, μιλάω πολύ σοβαρά. Σ’ έναν επίσημο διαγωνισμό που δεν ορίζεται κατώτατο τίμημα, αυτό μπορεί να συμβεί. Δύσκολα ίσως, αλλά σε τούτη τη ζωή τίποτα δεν πρέπει ν’ αποκλείεται. Καθότι, αν η υψηλότερη προσφορά είναι καθ’ όλα νόμιμη, θα την πάρει
υποχρεωτικά τη δουλειά κι ας δίνει εκατό χιλιάρικα μόνο. Χωρίς κατώτατο τίμημα, το κράτος δεν δικαιούται ν’ ακυρώσει τον διαγωνισμό. Γι' αυτό άλλωστε υπάρχουν οι κυβερνήσεις. Για να εξασφαλίζουν τα συμφέροντα του κράτους και των πολιτών του, για να διασφαλίζουν το δημόσιο από ακραίες συμπεριφορές αδηφάγων ιδιωτικών συμφερόντων ή από βιτσιόζους συζύγους που κάνουν αλλόκοτα δώρα στις γυναίκες τους.
Αν ενθυμούμαι καλώς, όταν οι Σαμαροβενιζέλοι ήταν να πουλήσουν την καταραμένη «μικρή ΔΕΗ» που περιλάμβανε το 30% του συνόλου της επιχείρησης, είχε οριστεί κατώτατο τίμημα. Ήταν το 30% της τότε χρηματιστηριακής αξίας της ΔΕΗ, δηλαδή περίπου 1,5 δισ. ευρώ. Αν ο πλειοδότης έδινε λιγότερα απ’ αυτά, έπαιρνε τα μέζεα του και ο διαγωνισμός ακυρωνόταν. Σήμερα γιατί δεν ορίστηκε κατώτατο τίμημα για τα λιγνιτωρυχεία; Κι αν η υψηλότερη προσφορά είναι ένα κουτί κουραμπιέδες, θα του τα δώσουν;
Η κυβέρνηση βέβαια ελπίζει ότι θα υπάρξουν υψηλές προσφορές, τουλάχιστον ίσες με την αξία των ορυχείων. Μακάρι. Κι αν όμως δεν υπάρξουν; Αν πέσουμε σε καμιά παγκόσμια οικονομική περιδίνηση όταν γίνει ο διαγωνισμός; Κι αν γίνει καμιά διεθνής συνομωσία να μας πάρουν τις μονάδες μπιτ παρά; Εμείς δεν πρέπει να διασφαλιστούμε ως κράτος; Ρωτώ τώρα εγώ, διότι η αριστερά θα ‘πρεπε να ‘ναι ψυλλιασμένη απέναντι σε κάτι τέτοια, που η Δεξιά απορρίπτει ως συνωμοσιολογικά.
Βεβαίως, ο Σταθάκης χαμογελά με κριτικές αυτού του είδους, αντιτείνοντας ότι το νομοσχέδιο ορίζει δυο ανεξάρτητους εκτιμητές που θα κάνουν μια κοστολόγηση της αξίας των λιγνιτωρυχείων. Συμπαθάτε με, αλλά αυτό εγώ δεν το καταλαβαίνω. Τι παραπάνω ξέρουν οι δυο εκτιμητές, που δεν το ξέρει η κυβέρνηση; Και γιατί να μην μπει η κατώτατη τιμή μέσα στον νόμο, γιατί αν μην την μάθουν οι βουλευτές που ψηφίζουν, αλλά θα οριστεί εκ’ των υστέρων με μια έκθεση δυο τύπων που θα ορίσει η κυβέρνηση; Εν ανάγκη, να βάλει τους δυο εκτιμητές τώρα, να της πουν την αξία και αυτή την αξία να την βάλει στον νόμο. Εμένα πάντως, κομμάτι αλλόκοτο μου φαίνεται όλο τούτο, μη σας πω ύποπτο.
Διότι σύμφωνα με τον νόμο Σταθάκη, όσοι αγοράσουν τα «καλά» κομμάτια θα πάρουν τη δουλειά με όσους εργαζόμενους επιθυμούν (τους άλλους θα τους φορτωθεί η «κακιά» ΔΕΗ κι ας μην τους χρειάζεται) και δίχως δάνεια (που τα κρατά η ΔΕΗ). Σας ακούγεται κανονικό όλο τούτο; Εμένα πάντως μου βρωμάει προσυμφωνημένη δουλίτσα και μάλιστα με όχι πολύ καθαρούς επιχειρηματίες. Γι αυτό σας το υπογράφω από τώρα. Τα ορυχεία δεν θα τα πάρουν ευρωπαίοι. Τίποτα Κινέζοι, Ρώσοι ή Ταϊλανδέζοι θα τα χτυπήσουν, που παίζουν με το μαύρο χρήμα κάνοντας γεωπολιτικά παιχνίδια και όχι υγιείς επιχειρηματικές επιλογές.
(liberal.gr -Δ. Καμπουράκης)
Θα σκεφτείτε ότι τρολάρω. Αμ δε, μιλάω πολύ σοβαρά. Σ’ έναν επίσημο διαγωνισμό που δεν ορίζεται κατώτατο τίμημα, αυτό μπορεί να συμβεί. Δύσκολα ίσως, αλλά σε τούτη τη ζωή τίποτα δεν πρέπει ν’ αποκλείεται. Καθότι, αν η υψηλότερη προσφορά είναι καθ’ όλα νόμιμη, θα την πάρει
υποχρεωτικά τη δουλειά κι ας δίνει εκατό χιλιάρικα μόνο. Χωρίς κατώτατο τίμημα, το κράτος δεν δικαιούται ν’ ακυρώσει τον διαγωνισμό. Γι' αυτό άλλωστε υπάρχουν οι κυβερνήσεις. Για να εξασφαλίζουν τα συμφέροντα του κράτους και των πολιτών του, για να διασφαλίζουν το δημόσιο από ακραίες συμπεριφορές αδηφάγων ιδιωτικών συμφερόντων ή από βιτσιόζους συζύγους που κάνουν αλλόκοτα δώρα στις γυναίκες τους.
Αν ενθυμούμαι καλώς, όταν οι Σαμαροβενιζέλοι ήταν να πουλήσουν την καταραμένη «μικρή ΔΕΗ» που περιλάμβανε το 30% του συνόλου της επιχείρησης, είχε οριστεί κατώτατο τίμημα. Ήταν το 30% της τότε χρηματιστηριακής αξίας της ΔΕΗ, δηλαδή περίπου 1,5 δισ. ευρώ. Αν ο πλειοδότης έδινε λιγότερα απ’ αυτά, έπαιρνε τα μέζεα του και ο διαγωνισμός ακυρωνόταν. Σήμερα γιατί δεν ορίστηκε κατώτατο τίμημα για τα λιγνιτωρυχεία; Κι αν η υψηλότερη προσφορά είναι ένα κουτί κουραμπιέδες, θα του τα δώσουν;
Η κυβέρνηση βέβαια ελπίζει ότι θα υπάρξουν υψηλές προσφορές, τουλάχιστον ίσες με την αξία των ορυχείων. Μακάρι. Κι αν όμως δεν υπάρξουν; Αν πέσουμε σε καμιά παγκόσμια οικονομική περιδίνηση όταν γίνει ο διαγωνισμός; Κι αν γίνει καμιά διεθνής συνομωσία να μας πάρουν τις μονάδες μπιτ παρά; Εμείς δεν πρέπει να διασφαλιστούμε ως κράτος; Ρωτώ τώρα εγώ, διότι η αριστερά θα ‘πρεπε να ‘ναι ψυλλιασμένη απέναντι σε κάτι τέτοια, που η Δεξιά απορρίπτει ως συνωμοσιολογικά.
Βεβαίως, ο Σταθάκης χαμογελά με κριτικές αυτού του είδους, αντιτείνοντας ότι το νομοσχέδιο ορίζει δυο ανεξάρτητους εκτιμητές που θα κάνουν μια κοστολόγηση της αξίας των λιγνιτωρυχείων. Συμπαθάτε με, αλλά αυτό εγώ δεν το καταλαβαίνω. Τι παραπάνω ξέρουν οι δυο εκτιμητές, που δεν το ξέρει η κυβέρνηση; Και γιατί να μην μπει η κατώτατη τιμή μέσα στον νόμο, γιατί αν μην την μάθουν οι βουλευτές που ψηφίζουν, αλλά θα οριστεί εκ’ των υστέρων με μια έκθεση δυο τύπων που θα ορίσει η κυβέρνηση; Εν ανάγκη, να βάλει τους δυο εκτιμητές τώρα, να της πουν την αξία και αυτή την αξία να την βάλει στον νόμο. Εμένα πάντως, κομμάτι αλλόκοτο μου φαίνεται όλο τούτο, μη σας πω ύποπτο.
Διότι σύμφωνα με τον νόμο Σταθάκη, όσοι αγοράσουν τα «καλά» κομμάτια θα πάρουν τη δουλειά με όσους εργαζόμενους επιθυμούν (τους άλλους θα τους φορτωθεί η «κακιά» ΔΕΗ κι ας μην τους χρειάζεται) και δίχως δάνεια (που τα κρατά η ΔΕΗ). Σας ακούγεται κανονικό όλο τούτο; Εμένα πάντως μου βρωμάει προσυμφωνημένη δουλίτσα και μάλιστα με όχι πολύ καθαρούς επιχειρηματίες. Γι αυτό σας το υπογράφω από τώρα. Τα ορυχεία δεν θα τα πάρουν ευρωπαίοι. Τίποτα Κινέζοι, Ρώσοι ή Ταϊλανδέζοι θα τα χτυπήσουν, που παίζουν με το μαύρο χρήμα κάνοντας γεωπολιτικά παιχνίδια και όχι υγιείς επιχειρηματικές επιλογές.
(liberal.gr -Δ. Καμπουράκης)
