Είναι ενοχλητική η επαναλαμβανόμενη κινδυνολογία του Κωστή Χατζηδάκη για τη ΔΕΗ. Και είναι ενοχλητική όχι ως προς την ουσία της, αλλά κυρίως επειδή είναι διαπιστωτικού χαρακτήρα.
Ο πρωθυπουργός δεν τον έβαλε στη συγκεκριμένη θέση ευθύνης ως κήρυκα καταστροφολογίας («άμα πέσει η ΔΕΗ, πέφτει και η χώρα»), αλλά ως κατάλληλο για να δώσει λύση στο πρόβλημα. Και αυτή την ώρα το πρόβλημα είναι δικό του. Δεν είναι ούτε του ΣΥΡΙΖΑ ούτε του Παναγιωτάκη ούτε των δανειστών. Ούτε, βεβαίως, αν βυθιστεί η μισή χώρα στο σκοτάδι, θα μπορεί να βγει προς τα έξω και να πει: «Θυμάστε; Εγώ τα είχα πει…»
Γιατί, αν ήθελε πράγματι να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό ο κ. Χατζηδάκης, θα ομολογούσε με παρρησία πως για τη χρεοκοπία της ΔΕΗ δεν φταίνε μόνο οι προηγούμενοι, που άφηναν ανενόχλητους τους κακοπληρωτές, αλλά πρωτίστως οι δανειστές, που της υφάρπαξαν το 50% του μεριδίου αγοράς στην κατανάλωση ρεύματος με πρόσχημα, όπως πάντα, το άνοιγμα του ανταγωνισμού. Τα Μνημόνια διέλυσαν τη ΔΕΗ και όχι οι διοικήσεις της, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η καθημερινή δυσφήμηση μιας μεγάλης κρατικής εισηγμένης εταιρίας από τον αρμόδιο υπουργό είναι πράξη αδιανόητη, από όποια κίνητρα και αν υπαγορεύεται.
Στην περίπτωση του Χατζηδάκη δεν θα μπορούσαμε να πούμε με σιγουριά ποια είναι αυτά. Το πιο αθώο εμπίπτει στην κατηγορία «αποποίησης ευθυνών» μέσω… προϊδεασμού. Δηλαδή, βλέπει το κρασάρισμα και επιχειρεί να ακυρώσει το μερίδιο ευθύνης του. Ομως, σε αυτή την περίπτωση, γιατί ανέλαβε το υπουργείο; Για να δει το πλοίο να βυθίζεται με τα δικά του χέρια στο τιμόνι;
Μια άλλη εξήγηση αυτής της συνεχούς «απαξίωσης» της εικόνας της ΔΕΗ είναι ίσως η προσπάθεια να την εμφανίσει ως ένα σκουπίδι με αξία πώλησης μερικά σεντς… Αυτό διευκολύνει ίσως την προοπτική μεταβίβασής της, αλλά στα σίγουρα δεν προάγει το εθνικό συμφέρον. Οπως και να έχει, μέχρι να βρει λύση ο Χατζηδάκης «δεν δικαιούται διά να ομιλεί». Μόνος του ζήτησε και πήρε το συγκεκριμένο υπερυπουργείο. Οπότε, εδώ ισχύει το «σκάσε και κολύμπα»…
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Ο πρωθυπουργός δεν τον έβαλε στη συγκεκριμένη θέση ευθύνης ως κήρυκα καταστροφολογίας («άμα πέσει η ΔΕΗ, πέφτει και η χώρα»), αλλά ως κατάλληλο για να δώσει λύση στο πρόβλημα. Και αυτή την ώρα το πρόβλημα είναι δικό του. Δεν είναι ούτε του ΣΥΡΙΖΑ ούτε του Παναγιωτάκη ούτε των δανειστών. Ούτε, βεβαίως, αν βυθιστεί η μισή χώρα στο σκοτάδι, θα μπορεί να βγει προς τα έξω και να πει: «Θυμάστε; Εγώ τα είχα πει…»
Γιατί, αν ήθελε πράγματι να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό ο κ. Χατζηδάκης, θα ομολογούσε με παρρησία πως για τη χρεοκοπία της ΔΕΗ δεν φταίνε μόνο οι προηγούμενοι, που άφηναν ανενόχλητους τους κακοπληρωτές, αλλά πρωτίστως οι δανειστές, που της υφάρπαξαν το 50% του μεριδίου αγοράς στην κατανάλωση ρεύματος με πρόσχημα, όπως πάντα, το άνοιγμα του ανταγωνισμού. Τα Μνημόνια διέλυσαν τη ΔΕΗ και όχι οι διοικήσεις της, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η καθημερινή δυσφήμηση μιας μεγάλης κρατικής εισηγμένης εταιρίας από τον αρμόδιο υπουργό είναι πράξη αδιανόητη, από όποια κίνητρα και αν υπαγορεύεται.
Στην περίπτωση του Χατζηδάκη δεν θα μπορούσαμε να πούμε με σιγουριά ποια είναι αυτά. Το πιο αθώο εμπίπτει στην κατηγορία «αποποίησης ευθυνών» μέσω… προϊδεασμού. Δηλαδή, βλέπει το κρασάρισμα και επιχειρεί να ακυρώσει το μερίδιο ευθύνης του. Ομως, σε αυτή την περίπτωση, γιατί ανέλαβε το υπουργείο; Για να δει το πλοίο να βυθίζεται με τα δικά του χέρια στο τιμόνι;
Μια άλλη εξήγηση αυτής της συνεχούς «απαξίωσης» της εικόνας της ΔΕΗ είναι ίσως η προσπάθεια να την εμφανίσει ως ένα σκουπίδι με αξία πώλησης μερικά σεντς… Αυτό διευκολύνει ίσως την προοπτική μεταβίβασής της, αλλά στα σίγουρα δεν προάγει το εθνικό συμφέρον. Οπως και να έχει, μέχρι να βρει λύση ο Χατζηδάκης «δεν δικαιούται διά να ομιλεί». Μόνος του ζήτησε και πήρε το συγκεκριμένο υπερυπουργείο. Οπότε, εδώ ισχύει το «σκάσε και κολύμπα»…
