Πρόσφατα, και για πολλοστή φορά, θρηνήσαμε θύματα από πλημμύρες. Εύβοια και Θεσσαλία είδαν ζωές να χάνονται, περιουσίες να καταστρέφονται, την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή να υφίσταται βαριά πλήγματα. Αναξιόπιστοι πολιτικοί ανακάλυψαν μέχρι και "κλιματική αλλαγή" πίσω από πλημμύρες που μόνο ασυνήθεις δεν είναι: το 1907 είχαν πνιγεί τα Τρίκαλα, το 1908 τα Φάρσαλα, τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες της εποχής, απ' όπου και οι εικόνες, είναι εντελώς χαρακτηριστικά. Κι η Ελλάδα έχει πολυάριθμα ρέματα που επονομάζονται "Φονιάς", "Διαβολόρεμα", κλπ.
Απέναντι στις ανά εκατονταετία επαναλαμβανόμενες πλημμύρες, ο άνθρωπος μπορεί ν' αντιτάξει αντιπλημμυρικά έργα. Μόνο που αυτά κοστίζουν και δεν είναι έργα βιτρίνας, ώστε να φέρνουν ψήφους στα κόμματα. Έτσι τα λεφτά μας πηγαίνουν κατά προτίμηση σε έργα βιτρίνας, όπως πεζοδρόμια, ζαρντινιέρες και "μεγάλους περίπατους", κάπως έτσι το λέμε όταν τα λεφτά των φορολογουμένων "πάνε περίπατο".
κατασκευάστηκε, χρυσοπληρώθηκε, αλλά δεν μπήκε ποτέ σε λειτουργία και πλέον είναι θέμα χρόνου να καταστραφεί, άλλη μια περίπτωση που τα λεφτά των καταναλωτών θα "πάνε περίπατο". Όχι, το τελευταίο φράγμα ήταν στον Αλιάκμονα, το φράγμα του Ιλαρίωνα.
Εκείνο βέβαια που δεν είναι ευρύτερα γνωστό, είναι πως αν αφηνόταν στη διακριτική ευχέρεια της ΔΕΗ το φράγμα του Ιλαρίωνα δεν θα γινόταν ποτέ! Ξεκίνησε κάπου στο 1991, διακόπηκε το 1996 και προχώρησε το 2003 μόνο ως "αντισταθμιστικό μέτρο", προκειμένου η τοπική κοινωνία να επιτρέψει τη διάνοιξη του λιγνιτωρυχείου της Μαυροπηγής, ΝΔ της πόλης της Πτολεμαΐδας. Ο λιγνίτης, ο δικός μας μαύρος χρυσός, ήταν υπερπολύτιμος για τη ΔΕΗ, όχι ο Αλιάκμονας, το μεγαλύτερο σε μήκος αμιγώς Ελληνικό ποτάμι. Το φράγμα ολοκληρώθηκε το 2014, 23 ολόκληρα χρόνια μετά την έναρξη κατασκευής!
Όμως μόνο για την παραγωγή ηλεκτρισμού τα φράγματα είναι πανάκριβη ιστορία, η ΔΕΗ δεν θα τα έκανε ποτέ. Γι’ αυτό κόλλησε ο Ιλαρίωνας, γι’ αυτό δεν ενδιαφέρεται κανείς για το –τελειωμένο!- φράγμα της Μεσοχώρας, την ώρα που μας έχουν πρήξει με τις ΑΠΕ. Ωστόσο τα φράγματα είναι έργα πολλαπλού σκοπού, είναι και αντιπλημμυρικά, αρδευτικά, υδρευτικά. Δημιουργούν νέους οικότοπους, νέες δραστηριότητες, αθλητικές, τουριστικές. Κι όταν η ΔΕΗ ήταν 100% δημόσια, έκανε και φράγματα, αξιοποιώντας όλα τα μεγάλα και τα πιο μικρά ποτάμια της χώρας.
Τα φράγματα της ΔΕΗ δίνουν σήμερα σε ετήσια βάση γύρω στις 3,5-5,5TWh (γύρω στο 6-10% των αναγκών της χώρας σε ηλεκτρισμό), κυρίως ωστόσο καλύπτουν με αξιοπιστία τη βραδινή αιχμή ζήτησης ηλεκτρισμού, εκεί που τα φωτοβολταϊκά είναι εντελώς ανύπαρκτα και με τον Αίολο ουδείς μπορεί να βεβαιώσει πως θα φυσά 8-10 το βράδυ. Το πόσο ηλεκτρισμό θα πάρουμε εξαρτάται ουσιαστικά απ’ το πόσο χιόνι θα πέσει στην Πίνδο και τη Δυτική Μακεδονία και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν θα χιονίσει πολύ ή λίγο.
Μετά την "απελευθέρωση" της αγοράς ηλεκτρισμού η ΔΕΗ δεν είναι πια αμιγώς δημόσια, έχει και μετόχους. Όσο κι αν εξακολουθεί ν' ασκεί κυβερνητική πολιτική, δεν πρόκειται ποτέ πλέον να κάνει φράγματα. Κι ούτε καμιά άλλη εταιρεία, αμιγώς ιδιωτική, πρόκειται να κάνει φράγματα, εκτός κι αν πάρει κάποια γενναία επιδότηση απ' το κράτος.
Η "απελευθέρωση" της
αγοράς ηλεκτρισμού, κυριολεκτικά πλέον, πνίγει και θα συνεχίσει να πνίγει τους Έλληνες! Όσο κι αν μας λένε πως η Ελλάδα
"ποτέ δεν πεθαίνει", στην πραγματικότητα "ξανά προς τη χρεοκοπία τραβά!"
