Ισχυρός είναι ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ευρωπαϊκές ενεργειακές εταιρείες αλλά και σε funds που διαχειρίζονται κεφάλαια αξίας από δεκάδες έως και εκατοντάδες δισεκατομμύρια για την τοποθέτηση τους στην αγορά της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Οι βαλκανικές χώρες, λόγω των μεγάλων περιθωρίων ανάπτυξης σε ΑΠΕ αλλά κι επειδή θα αποτελέσουν μέρη του νέου ενεργειακού διαδρόμου της Ευρώπης προσελκύουν τεράστιο επενδυτικό ενδιαφέρον.
Η ΔΕΗ εδώ και σχεδόν ένα χρόνο χτενίζει τις γειτονικές αγορές αναζητώντας τις ευκαιρίες για την έξοδο της από τα σύνορα της χώρας αλλά και για να χτίσει γεωστρατηγική θέση στην περιοχή αποκομίζοντας οφέλη για τους μετόχους της.
Η ελληνική εταιρεία έχει βάλει στο μικροσκόπιο τις αγορές της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, ξεσκονίζοντας, λένε οι πληροφορίες, εταιρείες αλλά και χαρτοφυλάκια με έργα ΑΠΕ.
Πηγές αναφέρουν πως στα ραντάρ της ΔΕΗ βρίσκεται και η Enel Ρουμανίας, η θυγατρική του μεγάλου ιταλικού ενεργειακού ομίλου. Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν είναι μόνη στη διεκδίκηση της συγκεκριμένης εταιρείας. Απέναντι της έχει τρία funds τα οποία επίσης επιδιώκουν την απόκτηση της θυγατρικής της Enel.
Δύο εξ αυτών πρόκειται για μεγάλα funds που επενδύουν σε ενεργειακές και όχι μόνο υποδομές.
Το ένα είναι το καναδικό fund Brookfield, το οποίο διαχειρίζεται περισσότερα από 750 δις. δολάρια κεφάλαια και έχει παρουσία σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Επενδύει σε ΑΠΕ, υποδομές, ακίνητα και ασφαλιστικά ταμεία.
Το άλλο μεγάλο fund προέρχεται από το Ηνωμένο Βασίλειο και διαχειρίζεται γύρω στα 9 δις. λίρες (περισσότερα από 10 δις. ευρώ). Πρόκειται για το Amber Infrastructure και τοποθετείται κυρίως σε υποδομές.
Η Enel Ρουμανίας βρίσκεται προς πώληση από τη μητρική της εταιρείας, η οποία επιδιώκει να μειώσει το καθαρό χρέος της. Εκτοξεύτηκε τον Σεπτέμβριο στα 70 δις. ευρώ εξαιτίας κυβερνητικών μέτρων που ελήφθησαν για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης, της έκτακτης φορολόγησης που υπέστη καθώς και του γεγονότος του ό,τι οδηγήθηκε σε αυξημένες προμήθειες φυσικού αερίου για την κάλυψη των αναγκών πελατών της.
Έτσι η ιταλική διοίκηση έλαβε απόφαση να μαζέψει κατά περίπου 21 δις. ευρώ το χρέος της αποχωρώντας από assets και χώρες όπως στην Αργεντινή, το Περού και τη Ρουμανία.
