Η Πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως γιορτή των εργατών και της εργασίας το 1889, έναν ακριβώς αιώνα μετά τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση και δεκαοκτώ χρόνια μετά την Κομμούνα του Παρισιού (1871).
Την πρωτοβουλία είχαν οι εργατικές ενώσεις των ΗΠΑ, οι οποίες αφιέρωσαν και καθιέρωσαν την Πρωτομαγιά κάθε χρόνου στη μνήμη των εργατών του Σικάγο που έχασαν τη ζωή τους κατά τις συγκρούσεις με την αστυνομία στη μεγάλη απεργία της 1ης Μαΐου του 1886,διατηρώντας παράλληλα την διαχρονικότητα των πιστεύω, των αξιών και των όσων κατακτήθηκαν ενώ μέχρι και σήμερα αποτελούν διαγενεακή παρακαταθήκη. Από τότε, γιορτάζεται σε ολόκληρο τον κόσμο ως ημέρα της εργασίας και των εργατών.
Για την Ελλάδα, η Πρωτομαγιά και η 17η Νοέμβρη είναι οι μόνες καθαρά μη θρησκευτικές εορτές του έτους .
Οι έννοιες του σοσιαλισμού, της κοινωνικής ισότητας και η
αφομοίωση τους θα έπρεπε να είναι τα ζητούμενα. Το ακριβές
περιεχόμενο της δομής της σοσιαλιστικής κοινωνίας, της
αμεσότερης και καλύτερα οργανωμένης παραγωγής των αγαθών, η
δίκαιη κατανομή τους, η δημιουργία συνδικάτων, ο συνεταιρισμός,
έπρεπε να καθιερωθούν ώστε η ευημερία και το συνολικό καλό να
μετατραπούν από ζητούμενα σε βασικές αρχές.
Η έννοια της εργασίας με τον προσδιορισμό της αδήλωτης ή
δουλικής υπόστασης, η διαρκής εξοικονόμηση πόρων, η μέγιστη
παραγωγή, με τα αυξανόμενα κέρδη, ήρθε να εξισορροπηθεί με το
8ωρο, την καθιέρωση του και το αίτημα να μετατραπεί σε θεσμό που θα αποτελεί μέχρι και σήμερα αρχή που διέπει την καθημερινότητα και την κοινωνική μας υπόσταση και λειτουργία.
Η νεωτερικότητα προκαλεί μέχρι και σήμερα κραδασμούς και
ρωγμές, ενίοτε και οριστικές ρήξεις στην διαχρονική (μη)σχέση του
κεφαλαίου με την εργατική τάξη. Η μηχανική που προκάλεσε την
σύγκρουση των δυνάμεων με την αδιάκοπη κίνηση του κεφαλαίου
για την παντοτινή επικράτηση και την αλλαγή των μεταξύ τους
συσχετισμών, είναι απόρροια των εργατικών και κοινωνικών
διεκδικήσεων.
Δίνεται ακόμα και σήμερα μια εκατέρωθεν ώθηση, αντίρροπη
σαφώς, από την μια, για την επιβολή του ατόμου ως μοναδική
οντότητα, για την εγκαθίδρυση του νέου τρόπου ζωής και την
εγκατάλειψη του υπάρχοντος ως παρωχημένου(νέο αφήγημα), και
από την άλλη η διατήρηση της λειτουργίας του συνόλου ως
απόλυτου και χρηστού τρόπου, ευημερίας και απόδοσης και της
όποιας ατομικής έννοιας να υπάγεται στα πλαίσια της κοινωνικής
συνοχής και αλληλεπίδρασης.
Αποτελεί κοινωνικό παράδοξο της εποχής μας το κεφάλαιο και η
εργοδοσία να θέλουν να (μετα)κινηθούν και η επαναστατική ορμή
της εργατικής τάξης να ‘αυτοσυντηρικοποιείται και να εμμένει’ στην υπάρχουσα δομή.
Ως ουσιώδες πρέπει να λογιστεί η αλλαγή των εννοιολογικών
ορισμών από εργάτη σε μισθωτό, από μεροκάματο σε σύμβαση μιας
ημέρας, από συλλογική σύμβαση σε ατομική, από εργασία σε
απασχόληση, από μισθός σε αποζημίωση και οτιδήποτε άλλο
χρειάζεται να εφευρεθεί ή να επαναπροσδιοριστεί, ώστε το
κεφάλαιο να επαναφέρει την καπιταλιστική θεωρία ως μοναδικό, σταθερό και αμετάβλητο δεδομένο.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο σήμερα, στο μεταίχμιο, στην προσπάθεια του εργασιακού λυκόφωτος να παρουσιαστεί ως λυκαυγές, στην προσπάθεια να παρουσιαστούν δουλικές έννοιες ως πρωτόλειες, ως ριζικές αλλαγές που θα επιφέρουν το μοναδικό ζητούμενο, την ευτυχία(νέο αφήγημα και αυτό).
Η εργοδοτική-κεφαλαιακή λογική, θέλει να θέσει στην λήθη, το
8ωρο, την αυτονόητη κοινωνική και οικογενειακή λειτουργία
εφευρίσκοντας επίπλαστες έννοιες με δόσεις σοφίσματος ενώ
προσπαθεί κόντρα στην κοινωνική συνείδηση και οργάνωση να
επιβληθεί και διαμέσου των κατασταλτικών της μηχανισμών.
Η απόδοση μας στην εργασία και η παραγωγική μας δυνατότητα
δεν αποτελεί κρίκο της μικρής και εύθραυστης αλυσίδας εργασίας-
ελάχιστος μισθός-μεγάλο ωράριο-κατανάλωση, αλλά εκείνης, της
μεγαλύτερης που αποτελείται από εργασία-συλλογικότητα-
ελευθερία-παιδεία-καινοτομία-οικογένεια-άνθρωπος-κοινωνική
συνείδηση-πολίτης.
Για αυτήν την αλυσίδα αγωνιζόμασταν, για αυτήν θα δώσουμε και
τις επόμενες μάχες, όσες και αν χρειαστούν και με αυτήν την
αλυσίδα είμαστε "δεμένοι".
Ελευθερίου Φλώριος
Πρόεδρος ΤΔΕ ΔΕΕΔ/ΔΠΑ(ΕΛΑΪΔΑ)
