Γράφει ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΜΟΥΤΣΗΣ
Η ανθρωπότητα έχει κάνει άλματα προόδου και αυτό φαίνεται όταν οι άνθρωποι ζουν καλύτερα από το παρελθόν έχοντας βελτιώσει την υγεία, την ευημερία, την ειρήνη, την ασφάλεια, την μόρφωση, όταν η φτώχεια και η πείνα δεν υπάρχουν, όταν η τεχνολογία προσφέρει και δεν στερεί, όταν η δημοκρατία και η ισότητα ακολουθούν ανοδική πορεία. Αυτή είναι η φωτογενής πλευρά, η μισή εικόνα ενός μοντέλου που βασίζεται στην αποθέωση της αισιοδοξίας, η άλλη της πλευρά φέρει μέσα της την αλήθεια της ανισότητας, της υποκρισίας και της παραπλανητικής «ανάπτυξης» που καταπατά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ποιος μπορεί να μιλήσει για την έννοια της προόδου, όταν καθημερινά βιώνει την έννοια της ανισότητας.
Ποιος μπορεί να υποστηρίξει την προσχηματική ανάπτυξη που στερεί ουσιαστικά αγαθά, απομακρύνει και αλλοτριώνει συνειδήσεις, που στερεί το δίκιο, την ελπίδα, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ίσως αυτός που πασχίζει τάχα αμερόληπτα, για να εξαλειφθεί το άδικο, το ψεύτικο, το χαμένο, το εφήμερο, με σκοπό να φέρει τους υπόλοιπους συνανθρώπους πιο κοντά στην αξιοπρεπή διαβίωση. Αυτός που τάζει συνθήκες ευημερίας αλλά στην ουσία υποσκάπτει την οικονομική άνεση, την αξιοπρεπή διαβίωση, την ανθρώπινη αξία, συνθέτοντας ένα ψεύτικο ‘’φαίνεσθαι’’.
Όταν η κοινωνική ανισότητα, η έλλειψη δημοκρατίας με τις συνθήκες που διαμορφώνουν, ξεπλένονται μέσα από τη στείρα αναφορά στη λέξη πρόοδος, είναι ορθολογικό επιχείρημα;
Υπάρχει πρόοδος και οικονομική ανάκαμψη όταν χιλιάδες άνθρωποι στερούνται τροφή, φάρμακα, στέγη, εργασία και άλλα στοιχειώδη αγαθά; Προφανώς ΟΧΙ, όταν οι πανηγυρικές εκδηλώσεις ανάκαμψης και προόδου διαψεύδονται καθημερινά.
Η κοινωνική αδικία δεν μπορεί να βαφτίζεται "μετασχηματισμός"
Μπορούμε να αυτοαποκαλούμαστε ευρωπαϊκό κράτος όταν το 2025 ο βασικός μισθός επαρκεί για 15 με 20 ημέρες, η αγοραστική δύναμη είναι στα τάρταρα του ευρωπαϊκού δείκτη και τα κουπόνια με τα κοινωνικά καλάθια να θεωρούνται λύση και να νιώθουμε υπερηφάνεια;
Όταν:
· για πολλούς νέους, η επαγγελματική αποκατάσταση φαντάζει αδύνατη
· η ανεργία αποτελεί σημείο ερμηνείας μεταξύ κρατικών φορέων
· η εργασιακή ανασφάλεια, η απλήρωτη εργασία, η αδήλωτη εργασία κυριαρχούν
· το Κοινωνικό Κράτος βρίσκεται σε κατάρρευση
· το σύστημα υγείας βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση και η παιδεία υποβαθμίζεται στο βωμό της σκοπιμότητας
· θεσμοί και ανεξάρτητες αρχές που ξεκίνησαν με φιλοδοξίες και ελπιδοφόρες υποσχέσεις, γκρεμίστηκαν εν τη γένεσή τους, από το βάρος της κακής διαχείρισης, της ελλιπούς εποπτείας και της συστηματικής εκμετάλλευσης
· οι πολίτες δεν απολαμβάνουν κρατική μέριμνα και προστασία και συχνά νιώθουν περιττοί
· οι πολίτες δεν γεύονται τους καρπούς της ανάπτυξης
· οι οικογένεια εξαθλιώνεται οικονομικά και κοινωνικά
· η λέξη στήριξη απουσιάζει από την ατζέντα των αρμοδίων
· στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης καταστρέφονται απάτητες βουνοκορφές
· δεν υπάρχει σεβασμός στον δημόσιο χώρο, στην ποιότητα ζωής
· τα νέα ζευγάρια αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητα εμπόδια στο να χτίσουν τη ζωή τους
· τα ενοίκια και η απόκτηση κατοικίας τους στερούν κάθε όνειρο
· η αισχροκέρδεια αλωνίζει και το κράτος όλο και απομακρύνεται από τον πολίτη.
Η φωνή της κοινωνίας πνίγεται σε ένα περιβάλλον που επιβραβεύει το φαίνεσθαι και αγνοεί την πραγματικότητα.
Πέρα από τα κοινωνικά και οικονομικά στοιχεία που μαρτυρούν την κρίση, υπάρχουν και βαθύτερα προβλήματα όπως η κρίση της αξιοκρατίας, της ηθικής κρίσης στη διακυβέρνηση, σε θέσεις εξουσίας που καταλαμβάνονται από άτομα χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις, χωρίς εμπειρία, χωρίς ουσιαστικά προσόντα, σε συνεργασίες που βασίζονται σε ρουσφέτια και προσωπικές εξυπηρετήσεις χωρίς ικανότητες. Όπως επίσης ο ρόλος και η στάση των συνδικάτων, της δικαιοσύνης, της κατευθυνόμενης ενημέρωσης και όχι μόνο.
Με πολλά εύλογα ερωτήματα σκέπτεται κανείς, ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για τις ζωές μας; Με ποια κριτήρια το κάνουν;
Πόσο ακλόνητη είναι η ανάπτυξη, η πρόοδος που μετριέται με στατιστικά μεγέθη, χωρίς το αντιζύγι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ανθρώπινης ζωής;
Η ευημερία, η καθημερινότητα, η παιδεία, η υγεία, η δικαιοσύνη, οι απαξιωμένοι θεσμοί του σήμερα, ποια ελπίδα δίνουν στο αύριο;
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν γιατί κάποιοι δεν χορταίνουν πλούτο, όταν υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στο περιθώριο, που νιώθουν ξεχασμένοι από το ίδιο τους το κράτος, εκτιμώ πως δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάκαμψη, για πρόοδο, για πολιτισμένη δημοκρατική χώρα.
Μπορούμε όμως να μιλάμε μόνο για ένα πολιτικό σύστημα που απέτυχε να φροντίσει τους πολίτες του, που έφερε μνημόνια, ακρίβεια, φτώχεια, κοινωνικές αδικίες και αδυνατεί να αλλάξει, να ασχοληθεί με την ανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους.
Μπορούμε όμως να μιλάμε για ανθρώπους που αναζητούν τις αξίες τους, τα δικαιώματα τους αλλά δεν τα βρίσκουν.
Η φυγή προς την ελευθερία της "άνοιξης" πέρασε και διαμορφώθηκε μέσα από την ταξική εργατική πρωτομαγιά φτιάχνοντας ανθρώπινες συνθήκες σε εποχές που η επικοινωνία ήταν δύσκολη, που η ενημέρωση ήταν ακόμα πιο δύσκολη, αλλά οι άνθρωποι ήταν στο εμείς, ενωμένοι και προσηλωμένοι στη δύναμη της συλλογικότητας, διεκδικώντας και κερδίζοντας αγωνιστικά.
Χωρίς την νεοφιλελεύθερη πολιτική άποψη πως οι συνδικαλιστικές δραστηριότητες απειλούν την οικονομία και το κράτος, αλλά επιτρέπουν την αισχροκέρδεια και τον άκρατο πλουτισμό.
Χωρίς την συντηρητική άποψη που υποστηρίζει ότι χρειάζεται έλεγχος των συνδικάτων.
Χωρίς αγκυλώσεις, εξαρτήσεις και ηττοπάθεια.
Όπως τότε, που ακουγόταν ότι, αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.
Όπως τότε, που η ανισότητα γέννησε τη διεκδίκηση.
Όπως τότε, που τα συνδικάτα πρωτοστατούσαν, ενημέρωναν και ενέπνεαν, με αισιοδοξία και δύναμη, χωρίς την υπάρχουσα συνδικαλιστική λήθη.
Όπως τότε, που έβαζαν τη φλόγα της αντίστασης.
Καμία πρόοδος δεν έχει αξία όταν δεν περιλαμβάνει τον άνθρωπο.
Είναι αδύνατο να απαξιώσουμε το σημείο εκκίνησης τού συνδικαλιστικού κινήματος, την κοινωνική ισότητα που δεν ισορροπεί χωρίς να περιλαμβάνεται η αγωνιστική παρέμβαση. Δεν έχουμε δικαίωμα να υποβαθμίσουμε τους αιματοβαμμένους αγώνες, όταν τον Μάιο του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο, αλλά σιγά σιγά και παγκόσμια, ξεσηκώθηκαν και εξελίχθηκε η πρώτη Μαΐου ημέρα ορόσημο για τους αγώνες του εργάτη. Δεν τιμά προφανώς τη μνήμη τους απλά μια κατάθεση στέφανου, δεν δικαιώνει τους αγώνες τους το σημερινό 16ωρο.
Τα συνδικάτα οφείλουν να αναπτύξουν πρακτικές δράσης και παρέμβασης που θα βοηθήσουν να ξεπεραστεί κάθε κοινωνική ανισότητα. Να αποτελέσουν τις βάσεις για μια κοινωνική ισορροπία σε μια μεταμόρφωση, ικανή να περιορίσει και να αντιμετωπίσει τα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας.
Να αποδομούν κάθε επικοινωνιακό αφήγημα όπως "δεν είσαστε φτωχοί, αλλά αισθάνεσθε φτωχοί", ή "περιμένοντας την ακρίβεια να κάνει τον κύκλο της σαν γρίπη και να φύγει".
Χρειαζόμαστε ένα νέο κύμα εργατικού αγώνα.
Τα συνδικάτα είναι υποχρεωμένα παρά τους νομικούς περιορισμούς, που τους επιβάλλει το σύστημα, να υψώσουν ανάστημα και να αντιμετωπίσουν το σήμερα με αγώνες και κάθε μορφής κινητοποιήσεις, δίνοντας όραμα, νόημα, αξία και δύναμη στην κοινωνία των εργαζομένων, τιμώντας τα κεκτημένα των αγωνιστών και τους απομάχους της εργασίας.
Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία. Είναι μνεία προς τα συνδικάτα να αποτελέσουν το θεμέλιο λίθο στη διεκδίκηση, για την εφαρμογή των ίσων δικαιωμάτων, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, και της εργασιακής ειρήνης.
Γιατί η ελπίδα δεν είναι πολυτέλεια. Είναι δικαίωμα.
Τα συνδικάτα γνωρίζουν, πως την άνοιξη και το δρόμο αν δεν τα βρεις τα φτιάχνεις, ελευθερώνοντας τη ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ.
Με σεβασμό και εκτίμηση στους αγώνες.
Με σεβασμό και εκτίμηση στους αγωνιστές και τους πεσόντες διεκδικητές.
Με σεβασμό και εκτίμηση στην ανθρώπινη αξία.
Με σεβασμό στην ΔΟΞΑ της Εργατικής Πρωτομαγιάς.
Καλή Πρωτομαγιά, γεμάτη αγώνες και ελπίδα!
