Toυ Γ. Λακόπουλου
Αν οι εργασιακές σχέσεις επιστρέψουν στην κατάσταση που ήταν πριν το Σικάγο του 1882, η ανάπτυξη θα απογειωθεί!
Από παιδί και από «ορφανό του σημιτισμού» μαθαίνεις την αλήθεια. Και από καλοσπουδαγμένο οικονομολόγο, στην υπηρεσία της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Με εντελώς φυσικό τρόπο ο Πάνος Τσακλόγλου αποκάλυψε την κυβερνητική επιδίωξη για τα συνδικάτα: αποδυνάμωση τώρα και κατάργηση μετά.
Η επιχειρηματολογία του παραπέμπει στην-πολυκραγμένη- θεωρία Χατζηδάκη για τις ελιές.
Πάντως
δεν έχει σχέση με το λανάρισμά του καθηγητή -όταν μπήκε στο κυβερνητικό
σχήμα -ως «διακεκριμένου οικονομολόγου»-που όντως είναι. Ή ως
«κεντροαριστερού τεχνοκράτη» – που απέξω πέρασε και δεν κόλλησε.
Στην πραγματικότητα όσοι τον έστειλαν υφυπουργό Απασχόλησης, έβαλαν έναν ακόμη λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Δεν έκαναν λάθος. Ο Τσακλόγλου τους δικαιώνει-αναφερόμενος σε κεκτημένα εργαζομένων προκλητικά και ανερυθρίαστα
-«Γιατί γνωρίζει το συνδικάτο μου καλύτερα από ό,τι γνωρίζω εγώ, τις ανάγκες που έχω σε ατομικό επίπεδο;», υποστήριξε ανιστόρητα και εν πολλοίς κουτοπόνηρα.
Έλα ντε. Τι να το κάνεις το συνδικάτο, όταν μπορείς να διαπραγματευτείς μόνος σου με το αφεντικό;
Πότε ο εργοδότης σου θα δείξει ευσπλαχνία και επιείκεια;
Όταν θα σταθείς μόνος σου με ευπρέπεια απέναντι του – με το καπέλο, αν φοράς, διπλωμένο στο χέρι και τα μάτια στο πάτωμα;
Ή όταν μπουκάρουν αντικοινωνικοί-που λέει και ο Μητσοτάκης- συνδικαλιστές και του ζητούν να εφαρμόζει τη νομοθεσία;
Χώρια που μπορεί να τον απειλήσουν και με καμία απεργία. Είναι αναπτυξιακά πράγματα αυτά;
Ο αξιοπρεπής καθηγητής ορκίζεται ότι βλέπει το μέλλον. Αλλά αποδεικνύεται κήρυκας οπισθοδρόμησης.
Με τόσο βαρύ βιογραφικό, θέλει τις εργασιακές σχέσεις υπό το δόγμα «Σφάξε με Αγά μου, ν αγιάσω».
Κατά τη λογική Μητσοτάκη- Τσακλόγλου ο εργαζόμενος θα διαπραγματεύεται σαν να εξομολογείται: μόνος.
Χωρίς σωματείο δίπλα του. Και να κοιτάζει τη δική του σωτηρία-γιατί να νοιάζεται τι κάνει ο άλλος δίπλα του;
Υπάρχει λόγος: όπως υποστηρίζει ο υφυπουργός «θέλουμε προστασία των εργαζομένων, αλλά θέλουμε και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις».
Βασική αρχή της αντεργατικής κουλτούρας: μια επιχείρηση χάνει την ανταγωνιστικότητα της όταν το συνδικαλιστικό οργάνωση του προσωπικού της διαπραγματεύεται τους όρους εργασίας του.
Ένας -ένας, είναι καλύτερα. Θα σκίζει από ανταγωνιστικότητα.
Γι αυτό ο Τσακλόγλου απορρίπτει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Με παραμύθια της Χαλιμάς προσπαθεί να βάλει τον εργαζόμενο απέναντι στο συλλογικό όργανο προστασίας του.
Να επαναφέρει την εργασία στον 19ο αιώνα, μοιράζοντας χάντρες και καθρεφτάκια. Τώρα ξέρουμε σε ποιον οφείλει ο Πρωθυπουργός τα απίθανα που λέει για τα εργασιακά.
Για τη νέα εργατική(;) νομοθεσία που «δίνει δύναμη στον εργαζόμενο, να επιλέξει ο ίδιος την ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, να λέει στον εργοδότη του ότι δεν μπορεί να τον ενοχλεί εκτός ωραρίου στη τηλεργασία και να μην έχει απλήρωτες υπερωρίες».
Ποιος είναι ο πραγματικός συντάκτης του νομοσχεδίου Χατζηδάκη, το οποίο δεν καταργεί μόνο το οκτάωρο, αλλά και τα συλλογικά μέσα υπεράσπισής του.
Από τη σκοπιά που το βλέπει και για λογαριασμό όσων τα λέει, ο υφυπουργός Τσακλόγλου μπορεί να μην έχει άδικο.
Αν οι εργασιακές σχέσεις επιστρέψουν στην κατάσταση που ήταν πριν το Σικάγο του 1882, η ανάπτυξη θα απογειωθεί.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR