Σε μια κανονική χώρα, όταν το κόστος του παραγόμενου
προϊόντος μιας επιχείρησης είναι σταθερά υψηλότερο από την τιμή πώλησης,
αυτή είτε αναδιαρθρώνεται, είτε τίθεται σε εκκαθάριση.
Στην Ελλάδα, αναζητείται ο τρίτος δρόμος, δηλαδή με ποιο
τρόπο ο φορολογούμενος θα συνεχίσει να τη διατηρεί εν ζωή, στο όνομα
δήθεν του εθνικού συμφέροντος, αλλά στην πραγματικότητα προς όφελος
μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.
Η περίπτωση της παραπαίουσας ΛΑΡΚΟ, των 1.200 εργαζομένων,
είναι εμβληματική. Στον τελευταίο δημοσιευμένο της ισολογισμό (2015),
προκύπτει ότι η μέση τιμή πώλησης του νικελίου διαμορφώθηκε τη χρονιά
εκείνη στα 11.886 δολάρια ο τόνος, όταν το κόστος παραγωγής της
νικελοβιομηχανίας ήταν στα 16.627 δολάρια ο τόνος.
Τα τελευταία χρόνια η
εταιρεία που για κάθε παραγόμενο τόνο νικελίου, ζημιώνεται περίπου
5.000 ευρώ, επιβιώνει καθώς επιλέγει να μην αποπληρώνει το ρεύμα που
καταναλώνει και το οποίο είναι ένας από τους βασικότερους συντελεστές
κόστους της.
Το πρόβλημα της ΛΑΡΚΟ φυσικά δεν είναι τωρινό. Οι
δυσχέρειες ξεκίνησαν από το 2008 και μετά, ενώ στα τέλη του 2013 είχε
φτάσει να χρωστά στη ΔΕΗ κοντά στα 200 εκατ ευρώ. Τότε λοιπόν, και υπό
την πίεση των Βρυξελλών που κίνησαν έρευνα για σειρά παράνομων κρατικών
εγγυήσεων ύψους 136 εκατ ευρώ που είχαν δοθεί στη ΛΑΡΚΟ την περίοδο
2008-2010, η ηγεσία του ΤΑΙΠΕΔ επί κυβέρνησης Σαμαρά, αποφάσισε να
προκηρύξει διαγωνισμό για την πώληση μέσω δύο παράλληλων διαγωνισμών,
του μεταλλουργικού εργοστασίου της Λάρυμνας, μέρους των μεταλλείων Αγίου
Ιωάννη, και Ευβοίας καθώς και τα μεταλλεία Καστοριάς.
Το Μάρτιο του 2014, η Κομισιόν ενέκρινε τη μερική
ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, κάνοντας σαφές ότι η υποχρέωση επιστροφής των
παράνομων κρατικών ενισχύσεων δεν θα μεταβιβαστεί στους αγοραστές των
παραπάνω περιουσιακών στοιχείων. Η υπόλοιπη ΛΑΡΚΟ θα συγκέντρωνε όλες
τις υποχρεώσεις της εταιρείας (παθητικό) και αμέσως μετά την ολοκλήρωση
των δύο διαγωνισμών για την πώληση του ενεργητικού, θα εισέρχονταν στη
διαδικασία της πτώχευσης. Τελικά το εγχείρημα σκόνταψε στα χρέη του
παρελθόντος, και στο πολύπλοκο νομικό καθεστώς δεκαετιών μέσω του οποίου
επιβίωνε και επιβιώνει η επιχείρηση.
Το 2015 η τωρινή κυβέρνηση εγκατέλειψε κάθε σκέψη
ιδιωτικοποίησης της ΛΑΡΚΟ, προτάσσοντας τότε το σύνθημα "δημόσια και
ισχυρή ΛΑΡΚΟ", παρόλο που δεν διαφαίνονταν καμία προοπτική βιωσιμότητας.
Έτσι και έγινε. Χαρακτηριστικό είναι ότι η τελευταία χρονιά που
δημοσιοποίησε ισολογισμό η ΛΑΡΚΟ ήταν το 2015. Έκτοτε σταμάτησε να το
κάνει, και αυτό γιατί, σύμφωνα με πληροφορίες, οι ορκωτοί λογιστές είχαν
απαιτήσει να γίνει επικαιροποίηση με βάση τις νεότερες εμπορικές αξίες
των παγίων της εταιρείας.
Της χρωστά όσο η κεφαλαιοποίηση όλης της ΔΕΗ!
Το πόσο χειρότερα είναι σήμερα τα πράγματα αποτυπώνεται
στην αύξηση των οφειλών της ΛΑΡΚΟ προς τη ΔΕΗ. Στα τέλη του 2013, η
ΛΑΡΚΟ χρωστούσε στη ΔΕΗ γύρω στα 190 εκατ ευρω. Στα τέλη του 2016,
σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΔΕΗ, η νικελοβιομηχανία της όφειλε
242 εκατ ευρώ. Σήμερα, λέγεται, χωρίς να το αρνείται ούτε η ΔΕΗ, ότι το
χρέος έχει ξεπεράσει τα 300 εκατ ευρώ. Είναι δηλαδή σχεδόν ίσο με την
τρέχουσα χρηματιστηριακή αξία της ΔΕΗ στο ταμπλό (310,8 εκατ ευρώ,
χθες), γεγονός που πρέπει να αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ ! Μέσα σε δύο
χρόνια, το χρέος της ΛΑΡΚΟ έχει αυξηθεί κατά 58 εκατ ευρώ ή αυξάνεται με
ρυθμό περίπου 2,5 εκατ ευρώ το μήνα. Τα παλαιά αυτά χρέη θα πρέπει να
θεωρούνται χαμένα, ούτε πρόκειται να αναζητηθούν ευθύνες επειδή χάθηκαν
τέσσερα χρόνια, χωρίς να γίνει η παραμικρή προσπάθεια αναδιάρθρωσης της
νικελοβιομηχανίας.
Η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να υποστηρίζει ότι αναζητά
σχέδιο διάσωσης για τη ΛΑΡΚΟ, αλλά στη πραγματικότητα επιχειρεί απλά να
κερδίσει χρόνο, να μην σκάσει στα χέρια της η "καυτή πατάτα", και να τη
μεταθέσει στην επόμενη. Έτσι, εξετάζονται βραχυπρόθεσμες λύσεις, όπως η
υπογραφή μιας νέας σύμβασης μεταξύ ΔΕΗ-ΛΑΡΚΟ, όπου η τελευταία θα
δεσμεύεται πως από εδώ και πέρα θα αποπληρώνει κανονικά τους
καινούργιους λογαριασμούς ρεύματος, κλωτσώντας το τενεκεδάκι μερικούς
μήνες μπροστά, μέχρι η βιομηχανία να δηλώσει εκ νέου αδυναμία πληρωμής
υποχρεώσεων, κ.ό.κ.
Στη λογική αυτή, των ημίμετρων, πρέπει να διαβάσει κανείς
και το νέο κύκλο επαφών ΔΕΗ-ΛΑΡΚΟ για τη μεταξύ τους εξεύρεση λύσης, που
μετά τη χθεσινή συνάντηση, η οποία σύμφωνα με πηγές της πρώτης, "έγινε
σε κλίμα καλής θέλησης", επαναλαμβάνεται σήμερα.
(Liberal.gr)